Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Ας πουμε καμια τρομακτικη ιστορια ή Αστικο μυθο (αλλα να τα ξεχωριζετε τι ειναι το καθε τι) ας κανω την αρχη...

Αστικος μυθος : Το 1988 ένας άντρας δούλευε σε ένα μουσείο το οποίο πριν ήταν σπίτι αλλά είχε μετατραπεί σε μουσείο. Ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια και τη συντήριση του μουσείου. Ένα πρωί των Χριστουγέννων του 1988, στις 7 περίπου η ώρα, η εταιρία ασφάλειας τον κάλεσε και του είπε ότι είχαν ακουστεί παιδικές φωνές και γαυγίσματα στο μουσείο.

Τότε ο άντρας πήγε να κοιτάξει αλλά δεν βρήκε τίποτα. Το μουσείο, όπως και όλόκληρη η πόλη, ήταν ήσυχο τα πρωινά των Χριστουγέννων. Ένας άλλος υπάλληλος του μουσείου είχε πει στον άντρα ότι έβλεπε μία γυναίκα να κατεβαίνει τις σκάλες του πάνω ορόφου φορώντας ένα μακρύ, άσπρο νυχτερινό φόρεμα. Ακόμη, και άλλοι άνθρωποι την είχαν δει από το καιρό που το σπίτι έγινε μουσείο. Όταν ο άντρας λοιπόν παρακολουθούσε μαθήματα στο τοπικό πανεπιστήμιο, πήγαινε συχνά εκεί για να τυπώσει χαρτιά. Τότε συχνά άκουγε τριξίματα στα ξύλινα πατώματα, πόρτες να κλείνουν, και
φωνές. Το σπίτι ήταν πανέμορφο, αλλά υπήρχε ένα παράξενο συναίσθημα. Μία μέρα ο άντρας πήγε στο υπόγειο πλυσταριό. Τότε κατάλαβε ότι κλειδώθηκε μέσα από ένα παιδί που γελούσε. Πήγε να ανοίξει τη πόρτα αλλά ήταν κλεισμένη από "κάποιον", και ακούσε ένα παιδί να γελάει πίσω απ' τη πόρτα. Συχνά, το σπίτι είχε μια ανεξήγητη μυρωδιά τριαντάφυλλων.

Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, αν κάποιος σταθεί μπροστά σε ένα καθρέφτη σε σκοτεινό δωμάτιο και φωνάξει 12 φορές «Bloody Mary», αρχίζοντας από τα μεσάνυχτα, θα εμφανιστεί το τρομακτικό πρόσωπο μιας κοπέλας στο τζάμι. Είναι το πνεύμα ενός κοριτσιού, που γεννήθηκε με παραμόρφωση στο πρόσωπο και σκοτώθηκε κατά λάθος, όταν ένα χαζό αστείο που της έκαναν κάποιοι πήγε στραβά.
(Πολλές παραλλαγές λένε ότι το πνεύμα επιτίθεται, ή και σκοτώνει αυτόν που θα το καλέσει).

Αυτή η ιστορία δεν είναι τόσο τομακτική όσο θλιβερή: Μια γνωστή ιστορία υπάρχει με έναν στρατιώτη που γύρισε τελικά από τον πόλεμο του Βιετνάμ. Τηλεφώνησε τους γονείς του από το Σαν Φρανζίσκο:

-Μαμά, μπαμπά, γυρίζω στο σπίτι, αλλά θέλω να ζητήσω μια χάρη, έχω ένα φίλο και θέλω να έρθει κι αυτός.
-Φυσικά, χαρά μας να μας τον γνωρίσεις.
-Πρέπει να ξέρετε κάτι όμως, πάτησε μια νάρκη και έμεινε ανάπηρος, έχασε το ένα του χέρι και ένα πόδι. Δεν έχει πού να μέινει τώρα και θα ήθελα να μείνει μαζί μας.
-Πολύ άσχημο αυτό παιδία μου, ίσως του βρούμε κάποιο μέρος για να μείνει.
-Όχι, θέλω να ζήσει μαζί μας...
-Γιέ μου, μίλησε ο πατέρας στο τηλέφωνο, δε καταλαβαίνεις τί ζητάς, ένας άνθρωπος με τέτοια αναπηρία θα ήταν μεγάλο βάρος για εμάς. Έχουμε τις δικιές μας ζωές, δε μπορούμε να αφήσουμε αυτόν να μας ανακατέψει. Καλύτερα να ξεχάσεις τον φίλο σου, έλα σπίτι σου, και αυτός θα βρεί το δρόμο του.
Σε αυτό το σημείο έκλεισε το τηλέφωνο, και οιγονείς δεν ξανάκουσαν τον γιο τους. Σε λίγες μέρες όμως είχαν μια κλήση από την αστυνομία του Σαν Φρανσίσκο, και έμαθαν οτι ο γιός τους έπεσε από μια πολυκατοικία. Η αστυνομία υπέθεσε οτι ήταν αυτοκτονία. Οι γονείς του νεκρού στρατιώτη πήγαν αμέσως στο νοσκομείο για αναγνώριση. Εκεί έμαθαν κάτιο νέο: ο γιος τους είχε χάσει ένα χέρι κι ένα πόδι στο Βιετνάμ.

Ενα βράδυ δύο φίλοι έβαλαν ένα "περίεργο" στοίχημα. Το στοίχημα έλεγε οτι στις 12 τα
μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, ο ένας απο τους δύο φίλους, σημειωτέον ο πιο φοβιτσιάρης,
θα έπρεπε να πάει στο νεκροταφείο της περιοχής και να καρφώσει ένα μαχαίρι στο χώμα
δίπλα απο έναν τάφο. Θα κάρφωνε το μαχαίρι ουτως ώστε να αποδείκνυε στον φίλο του οτι
όντώς πήγε εκεί. Το έπαθλο θα ήταν ένα σεβαστό χρηματικό ποσό. Πλησιάζει λοιπόν η ώρα,
και ο ένας φίλος λέει στον άλλον οτι πηγαίνει να εκτελέσει την "αποστολή". Μόλις το
έκανε θα γυρνούσε πίσω στον φίλο του, με σκοπό να πηγαίναν το πρωί μαζί στο νεκροταφείο,
και αν υπήρχε το μαχαίρι καρφωμένο θα εισέπραττε τα λεφτά.
Ξεκινάει λοιπόν για να πάει στον προορισμό του.
Εκείνη την ημέρα έκανε κρύο και φυσούσε αρκετά, έτσι ο τύπος φόρουσε ένα μακρύ παλτό
σε στύλ καμπαρντίνας.Φτάνει λοιπόν δίπλα σε ένα τάφο και, κοιτώντας γύρω γύρω, σκύβει
για να καρφώσει το μαχαίρι στο χώμα. Κάνει μια απότομη κίνηση και καρφώνει το μαχαίρι
βαθιά στο έδαφος. Σηκώνεται να φύγει και νίωθει κάτι να τον κρατάει κάτω, εκείνη την
στιγμή παθαίνει καρδιακή προσβολή απο τον φόβο του, νομίζοντας οτι κάποιος τον κρατάει,
και πεθαίνει ακαριαία. Αυτό που τον κράτησε κάτω δεν ήταν κάτι άλλο απο το μαχαίρι το
οποίο είχε ο ίδιος καρφώσει βαθιά στο έδαφος, πιάνοντας όμως και το παλτό του μαζί.
Επειδή όμως δεν κοιτούσε κάτω, παρά μόνο τριγύρω του, δεν είδε οτι συνέβη κάτι τέτοιο.
Ο φίλος του απο τότε δεν μίλουσε απο το σοκ για ένα μήνα περίπου, αλλά πήγαινε συχνά
να αφήσει λουλούδια στον άτυχο νέο. Μια μέρα βρέθηκε νεκρός δίπλα απο τον τάφο του φίλου
του. Είπαν οτι δεν άντεξε τις τύψεις και αυτοκτόνησε.

Αληθινή Μαρτυρία κοπέλας: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΙΝΑΙ 100% ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ..ΟΧΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ..ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΩΡΗΘΩ ΤΡΕΛΗ!!ΠΡΙΝ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΡΦΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ (ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΗ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ) ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΑΜΕ ΜΟΥΣΙΚΗ!ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΤΡΩΓΑΝ! ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΑΝΙΚΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΧΕΡΟΥΛΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ!

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΓΩΣΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΙΣΩΣ ΗΤΑΝ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΛΑ!ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ...ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΚΑΝΕΝΑΝ!!ΕΤΡΕΞΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΑΝ ΑΝΟΙΞΑΝ ΑΥΤΟΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΧΙ! ΤΟΥΣ ΕΙΠΑ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ,ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΑΝ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΝΑΨΕ ΛΙΒΑΝΙ..ΚΑΙ ΕΔΩ ΠΑΙΔΙΑ ΗΤΑΝ Η ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣΗ..ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΙΒΑΝΙΖΕΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΣΠΑΝΕ ΟΛΑ ΤΑ ΥΑΛΙΚΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!ΠΑΘΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΟΚ! !ΕΙΧΑΜΕ ΜΕΙΝΕΙ ΑΦΩΝΟΙ!!ΣΕ ΠΟΙΟΝΝ ΝΑ ΤΟ ΛΕΓΑΜΕ ΑΥΤΟ? ΘΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΤΡΕΛΟΥΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ!!ΑΠΟ ΤΟΤΕ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΠΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΥΧΕΛΑΙΟ!!ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΙΟ!!!

Προσωπικη ιστορια δεν εχω να σας πω, εκτος του οτι ειμαι αλαφροισκιωτος, οποτε θα σας αφηγηθω μια ιστορια που ειχα ακουσει στις διακοπες απο μια πολυ καλη μου φιλη, η οποια μενει στα Φαρσαλα.

Ειχαν μαζευτει ενα βραδυ πριν ξεκινησουν οι πανελληνιες, με κατι φιλες της να κανουν μια τελευταια επαναληψη στα μαθηματικα κατευθυνσης. Καποια στιγμη, χτυπαει η πορτα και μολις ανοιγει η φιλη μου βλεπει μια κοπελα που δεν την ειχε ξαναδει. Της λεει λοιπον η κοπελα "Γεια σου Ντινα, μενω εδω πιο πανω." Της λεει η φιλη μου "Δεν σε εχω ξαναδει..Απ το σχολειο εισαι ?" , "Οχι" της απανταει η αλλη "εχω τελειωσει αλλα θα ξαναδωσω". Τελος παντων να μην τα πολυλογω καθεται μαζι τους να κανουν επαναληψη και τους ειπε να διαβασουν πολυ καλα 2 προβληματα λυμενα που τους εδωσε. Αφου εκατσαν καποιες ωρες και εκαναν επαναληψη, η αγνωστη κοπελα εφυγε. Την επομενη μερα πηγαν να δωσουν και ειδαν εκπληκτες, οτι τα 2 προβληματα που τους εδωσε, ηταν το 3ο και 4ο θεμα... Εψαξανα να βρουν την κοπελα αυτη, αλλα τιποτα. Ρωτησαν εναν καθηγητη τους αν την ειδε και αφου του την περιγραψανε, τους ειπε οτι η κοπελα αυτη ειχε πεθανει πριν 3 χρονια σε τροχαιο, μια μερα πριν της πανελληνιες.......

Η νύφη του "Προβατά"

Σε ένα χωριό, τον "Προβατά" στις Σέρρες (ίσως και να κάνω λάθος στο όνομα) ένα ζευγάρι ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την τέλεση του γάμου τους ο οποίος θα γινόταν στην Μητρόπολη των Σερρών.
Όλα έγινα κανονικά και πλέον το νεόνυμφο ζευγάρι ξεκίνησε απο τις Σέρρες για το χωριό ώστε να αλλάξει και να συναντήσει τους φίλους και συγγενείς σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης για φαί, ποτό και γλέντι....
Στο γυρισμό απο τη Μητρόπολη όμως συνέβη ένα μοιραίο ατύχημα....
Ο γαμπρός τράκαρε μετωπικά καθώς έτρεχε αρκετά, καθώς βιαζόντουσαν και δυστυχώς συνέβη το μοιραίο..
Η νύφη αποκεφαλίστηκε καθώς το τζάμι κόπηκε και την διαπέρασε στο λαιμό ενω ο γαμπρός ξεψύχησε λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο
(σημείωση εκείνη την ημέρα υπήρχε Πανσέληνος κάτι που είχε σχολιαστεί εκτενώς απο τους Συγγενείς μιας και υποτίθεται έφερνε γούρι σε νεόνυμφους)
Μετά απο αρκετά χρόνια μια παρέα 25χρονων ξεκίναγε με μηχανές για μια βόλτα με τις κοπέλες... στο δρόμο οι κόντρε δίναν και παίρναν και τίποτα δνε έδειχνε να χαλάει την υπέροχη ατμόσφαιρα όταν ξαφνικά κι ενώ όλοι οδηγούσαν χωρίς κανένα πρόβλημα όλες οι μηχανές έσβησαν....
Όλοι κατέβηκαν κάτω και άρχισαν να αναρωτιούνται..
-ρε μαλάκα Γιάννη τι έγινε τώρα;
-δεν ξέρω μάλλον μπούκωσε ή θα μπήκε τίποτα στο καρμπυρατέρ…
-όλων ρε σεις.. και άλλα τέτοια παρόμοια σχόλια μιας και κανένας δεν μπορούσε να εξηγήσει τα ανεξήγητα....
Τα λόγια δίναν και πέρναν όταν ξαφνικά όλοι σώπασαν.....
Αυτό που έβλεπαν ήταν απίστευτο...
ένα ακέφαλο σώμα νύφης περπατούσε προς το μέρος τους κρατώντας στην αγκαλιά της το κεφάλι της μέχρι που 50 μέτρα απο εκείνους χάθηκε τόσο ξαφνικά όσο ξαφνικά είχε εμφανιστεί
Όλοι είχαν παγώσει απο τρόμο και ιδιαίτερα οι κοπέλες που συνόδευαν τα αγόρια τους καθώς μονάχα η φρίκη μπορούσε να περιγράψει αυτό που είχαν δει...
Έκαναν κάμποση ώρα να συνέλθουν και να καταλάβουν πως οι μηχανές πλέον μπορούσαν να ξεκινήσουν κανονικά....
Για μηνες δεν είπαν τίποτα σε κανέναν, για εκείνο το περιστατικό που σημάδεψε την βόλτα τους μέχρι που μια κοπέλα εκμυστηρεύτηκε την εμεπιρία τους στην αδερφή της η οποία όταν έμαθε το περιστατικό και τον τόπο που έγινε ρώτησε απλά την ημέρα...
Τελικά η ήμερα που έγινε η νυχτερινή βόλτα της παρέας ταίριαζε απόλυτα στην ημερομηνία και στην ωρα περίπου που τοποθετούσαν το ατύχημα...
Ταίριαζε και σε κάτι ακόμη....είχε και Πανσέληνο

Έχω να σας αναφέρω μια ιστορία. Πριν από 9 χρόνια περίπου καθόμουν στο σαλόνι του σπιτιού μου και έβλεπα τηλεόραση κατά της 11 περίπου βλέπω στο δωμάτιο μου που είναι απέναντι από το σαλόνι ένα παπα να είναι πίσω από την πόρτα και να με βλέπει επίμονα ο παπα φορούσε ένα μάκρη ράσο μαύρο ήταν μισό διάφανος κρατούσε ένα σταυρό ανάποδα και ένα βιβλίο στο χέρι .μετά το μόνο που θυμάμαι να έκανα ήταν πως πέταξα κάποια πράγματα προς το μέρος του και άνοιξα το φως. φοβήθηκα αλλά κατάφερα να πάω στο δωμάτιο μου να ξαπλώσω ενώ κοιμόμουνα είδα έναν εφιάλτη ξύπνησα ιδρωμένος μετά από έναν χρόνο άρχισα να περιγράφω σε κάποιους γνωστούς αλλά δεν ήξεραν ούτε αυτοί ποίος παπάς η άγιος ήταν από τότε έκανα 4 χρόνια να ξανά ξαπλώσω νύχτα στο δωμάτιο μου. Παράξενα πράγματα γινόντουσαν και στο σπίτι του ξάδελφου μου .Πρόσφατα πριν από 2 μέρες μου είπε πως είδε στο Όνειρο του ένα παπα να κάθετε σε μια καρεκλά και να του λέει ήρθα ν α σου βγάλω τον σταυρό ο ξάδελφος μου δεν τον έβγαζε όταν ξύπνησε ο σταυρός ήταν βγαλμένος πεσμένος κάτω χωρίς να είχε σπάσει το να βγήκε μόνος του είναι απίθανο για τη είναι δεν γινόταν να βγει εκτός εάν έσπαγε .Τι σημαίνει αυτό ούτε και εγώ ξέρω. Ξέρω και άλλες ιστορίες αλλά δεν της πιστεύω αν δεν δω σημάδια η τυπωτά άλλο που να αποδεικνύει πως είναι αληθινές ρωτώντας κάποιους για μια συγκεκριμένη ιστορία είχα πάρει πολλές εκδοχές και σε πολλά σημεία υπήρχαν αντίφασης .Φυσικά της δέχομαι ως ιστορίες τρόμου που λέμε όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί την νύχτα κάποιες φαίνονται πολλή αληθής όπως κάποιες από την Κύπρο η από την Ρόδο που βρίσκομε άλλα και να της πιστέψω κάτι μέσα μου δεν με αφήνει ώσπου να ψάξω.

Ο Φαντάρος και η Κοπέλα
Κάποτε ήταν ένα παιδί που υπηρετούσε την θητεία του στον ελληνικό στρατό σε ένα στρατόπεδο σε ένα νησί της Ελλάδας.
Όπως και κάθε άλλος στρατεύσιμος δικαιούταν κάποιες εξόδους και άδειες. Έτσι λοιπόν σε μια έξοδό του γνώρισε μια κοπέλα και από τότε άρχισαν να κάνουν παρέα.
Έβγαιναν για αρκετό καιρό και είχαν γίνει πολύ καλοί φίλοι. Όποτε μπορούσε και έβγαινε από το στρατόπεδο πήγαινε και την έπαιρνε από το σπίτι της όπου και έδιναν ραντεβού.
Ένα βράδυ λοιπόν που είχαν βγει να απολαύσουν την βόλτα τους η κοπέλα άρχισε να κρυώνει οπότε ο φαντάρος έβγαλε το μπουφάν του και της το έδωσε να το φορέσει για να ζεσταθεί.
Αφού τελείωσε η βραδινή βόλτα μαζί με την κοπέλα επέστρεψαν στο σπίτι τους αφού την πήγε σπίτι της.
Τη επόμενη μέρα διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει να πάρει το μπουφάν του. Έτσι λοιπόν πήγε στο σπίτι της να ζητήσει το μπουφάν του γιατί το χρειαζόταν.
Όταν χτύπησε το κουδούνι του άνοιξε μια κυρία οπότε και ο νεαρός ζήτησε να δει την κοπέλα και εξήγησε και τον λόγο της επίσκεψής του. Τότε η γυναίκα του είπε πως η κοπέλα που ζητούσε να δει είχε πεθάνει πριν από μερικά χρόνια.
Έμεινε άναυδος και άρχισε να της εξιστορεί όλη την ιστορία με την γνωριμία με την κοπέλα. Τότε η γυναίκα του υπέδειξε σε ποιο νεκροταφείο και σε ποιο ακριβώς σημείο είναι θαμμένη η κοπέλα. Πήγε στο νεκροταφείο και έψαξε να βρει το μνήμα της κοπέλας.
Μετά από λίγη ώρα το βρήκε και διαπίστωσε κάτι πραγματικά απίστευτο: πάνω στην ταφόπλακα υπήρχε παρατημένο το μπουφάν του!

Μια περίεργη παρουσία
Ήταν κάποτε ένας κύριος Κ. ο οποίος οδηγούσε με το αμάξι του σε έναν επαρχιακό δρόμο σε ένα χωριό της Θεσσαλίας.
Καθώς οδηγούσε αντίκρισε στην άκρη του δρόμου έναν ηλικιωμένο άτομο με μια μαγκούρα πουτου έκανε νόημα να σταματήσει. Ο Κ. σταμάτησε στην άκρη και είδε τον γέροντα να πλησιάζει. Άνοιξε το παράθυρο και τότε ο γέροντας του ζήτησε ένα τσιγάρο. Ο Κ. ανταποκρίθηκε θετικά στην επιθυμία του γέροντα, και έτσι άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα.
Του έδωσε το τσιγάρο και μετά ο γέροντας του ζήτησε φωτιά για να ανάψει το τσιγάρο. Τότε ο Κ. έσκυψε να πάρει να του δώσει και τον αναπτήρα. Αλλά μόλις σηκώθηκε ο γέροντας είχε εξαφανιστεί.
Βγήκε από το αυτοκίνητο και έψαξε γύρω-γύρω να βρει τον γέροντα αλλά μάταια.
Αυτό το περιστατικό είναι ένα από τα συνηθισμένα περιστατικά όπου εμφανίζεται ο φύλακας-άγγελος του καθένα μας για να μας προφυλάξει από κάποιο επερχόμενο κακό.

Σε ενα κολεγιο, δυο κοπελες που ετυχε να συγκατοικισουν, διαμορφωναν το χωρο... Ηταν δυο τελειως διαφορετικα ατομα. Η μια ηταν ηρεμη και κοριτσι χαμηλων τονων, ενω η αλλη ηταν συνεχεια ντυμενη στα μαυρα, οξιθυμη, και εκανε παρεα αποκληστικα με αγορια μεγαλυτερης ηλικιας. Ενα βραδυ, η πρωτη κοπελα, γυρνοντας απο τη βιβλιοθηκη με ενα βιβιλιο στα χερια, μπηκε στο δωματιο και ακουσε τριξιματα και υποκωφα βογκητα. Το κοριτσι τοτε ανησυχο αναψε το φως. Οι φωνες και οι βρισες της συγκατικου της, την εκαναν να ξανασβησει το φως, και να φυγει βιαστικα καθως την ειδε γυμνη μαζι με ενα αγνωστο αγορι. Ο χρονος περνουσε και το περιστατικο ειχε ξεχαστει, οταν ενα βραδυ, γυρνοντας παλι στον κοιτωνα της, μπαινοντας μεσα, ακουσε πνιχτες κραυγες να ερχονται απο το δωματιο. Τοτε η κοπελα θυμηθηκε. <Συγγνωμη για την ενοχληση, φευγω αμεσως> Ειπε και βγηκε απο το δωματιο. Το πρωι που γυρισε, αυτο που ειδε την εκανε να παγωσει! Η συγκατικος της ακρωτηριασμενη, κειτοταν νεκρη στο πατωμα. Στον τοιχο του δωματιου, ηταν γραμμενο με αιμα: δεν χαιρεσαι που δεν ανοιξες το φως;

Ένα νεαρό ζευγάρι γυρνούσε σπίτι του μετά απο μια βραδινή έξοδο. Ξαφνικά μενουν από λάστιχο και σταμάτησαν στη μέση του πουθενά. Ήταν μια το πρωί και απο εκείνο τον έρημικό δρόμο δε περνούσε κανένα αμάξι. Το αγόρι είπε στη κοπέλα του να περιμένει μέσα στο αμάξι και να μείνει κλειδωμένη όσο αυτός θα πήγαινε για βοήθεια. Ο κοπέλα μετά απο λίγη ώρα είδε στο παράθυρο μια μορφή να πλησιάζει. Κρατούσε κάτι στο δεξί χέρι αλλά δε διεκρυνόταν. Όταν πλησίασε ο άνθρωπος αρκετά σήκωσε το δεξί του χέρι και της έδειξε το αντικείμενο. Ήταν το κεφάλι του φίλου της με ζωγραφισμένη τη τρομακτική έκφραση. Η κοπέλα έντρομη έκλεισε τα μάτια της για να διώξει αυτή τη τρομακτική εικόνα. Όταν τα άνοιξε όμως ο άνθρωπος ήταν ακόμα εκεί και την κοιτούσε με το ψυχωτικό του βλέμα. Σήκωσε το αριστερό του χέρι. Κρατούσε τα κλειδιά από το αμάξι...

Αυτή η ιστορία αφορά μία κοπέλα από το προσωπικό ενός νοσοκομείου στην Κόρινθο . Αυτή η κοπέλα γνώρισε μια μέρα έναν τύπο , της άρεσε του άρεσε και τελικά έκαναν σχέση . Ήταν και οι δυο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι όμως ο τύπος είχε πει στην κοπέλα να μην τον ρωτάει που μένει και όλες οι συναντήσεις τους να γίνονταν έξω . Η Ζωή τους κυλούσε ωραία ώσπου μια μέρα η κοπέλα δέχτηκε ένα δώρο από τον φίλο της , κάτι κοσμήματα τα οποία είχαν μία ιδιαίτερη λάμψη και ομορφιά και φυσικά ήταν χρυσά . Η κοπέλα ξαφνιάστικε πολύ από το δώρο κι έτσι από περιέργεια πήγε τα κοσμήματα σε έναν κοσμηματοπώλη για να εκτιμίσει την αξία τους . Όταν του τα έδειξε ο άνθρωπος έμεινε άναυδος και την κοιτούσε πολύ παράξενα.Την ρώτησε που τα βρήκε και της είπε πως είναι ανεκτίμιτης αξίας και πως πρώτη φορά στη ζωή του έβλεπε τόσο ακριβά κοσμήματα.Η κοπέλα ξαφνιάστηκε γιατί δεν της είχε δείξει ότι ήταν και τόσο πλούσιος . Του είπε λοιπόν ότι για να συνεχίσουν θέλει να της δείξει το σπίτι του.Αυτός δέχτηκε επειδή την αγαπούσε πολύ (τουλάχιστον έτσι έδειχνε).Πήγανε λοιπόν ένα βράδυ σε ένα αρκετά απομακρισμένο μέρος έξω από την πόλη.Εκεί ήταν το σπίτι του ,διώροφο , αρκετά προσεγμένο με ακριβά έπιπλα . Αυτός της είπε να καθίσει λίγο στο ισόγειο , να βολευτεί κι αυτός θα πήγαινε λίγο πάνω που είχε μια δουλειά . Η ώρα όμως περνούσε κι αυτός δεν κατέβαινε . Ξαφνικά άκουσε φωνές από τον όροφο και πήγε να δει τι συμβαίνει . Φαντάστηκε ότι ο φίλος της μιλάει στο τηλέφωνο αφού δεν υπήρχε κανείς άλλος στο σπίτι . Φτάνει έξω από ένα δωμάτιο που υπήρχε αχνό φως και ακούγονταν φωνές . Αυτό που είδε θα το θυμάται για όλη της τη ζωή . Ο τύπος ήταν καθισμένος και μιλούσε με μια γάτα!Μόλις την κατάλαβαν , η γάτα σταμάτησε να μιλάει και ο τύπος γύρισε την κοίταξε με ένα άγριο σκοτεινό βλέμμα και με άγρια φωνή της φώναξε «Έλα εδώ!» αφού όπως ήταν φυσικό η κοπέλα το έβαλε στα πόδια και έτρεχε για αρκετή ώρα . Από τότε κανείς δεν ξανάκουσε ούτε ξαναείδε αυτόν τον τύπο..

Πριν πολλά χρόνια σε ένα χωριό κοντά στο δικό μου ήταν μια κοπέλα που είχε ερωτευτεί τρελά έναν
ο οποίος όμως επειδή δεν είχε μεγάλες γνώσεις ούτε δουλειά που θα έβγαζε πολλά χρήματα, ο πατέρας
της δεν τους άφηνε να παντρευτούν. Ώσπου κάποια μέρα μετά απο μεγάλο τσακωμό μεταξύ κόρης και
πατέρα, την κλείδωσε στην αποθήκη. Εκεί την κρατούσε για ενάμιση μήνα. Όταν την έβγαλε απο εκεί
αυτή αμέσως πήγε να βρεί τον αγαπημένο της. Στο χωριό της είπαν όμως οτι αυτός είχε παντρευτεί
μια άλλη και είχαν φύγει. Αυτό δεν ήταν αλήθεια αλλά ο πατέρας της είχε πει σε πολλούς στο χωριό
να της πούν έτσι. Αυτή όταν το άκουσε αυτό τρελάθηκε και έφυγε απο το χωριό πέρνοντας μαζί της το
νυφικό που θα φορούσε στο γάμο της. Περπάτησε 15 χιλιόμετρα πιο πέρα που βρισκόταν μία γέφυρα και
φορώντας το νυφικό της κρεμάστικε απο ένα δέντρο κάτω απο τη γέφυρα. Απο τότε λέγεται πως είναι
στοιχειωμένη γέφυρα και πως ορισμένες μέρες του χρόνου εμφανίζεται τα βράδια πάνω στη γέφυρα
ψάχνοντας τον άντρα που αγαπούσε. Φοράει το ίδιο νυφικό και σταματάει τα αυτοκίνητα ρωτόντας αν
τον είδαν. Αν της πουν όχι τους καίει ή τους τυφλώνει κάνοντας τους να πέσουν απο τη γέφυρα.

Ήταν μια φορά μια παρέα 3 ατόμων που συνέχεια, πειράζοντας ο ένας τον άλλο, βάζανε διάφορα
στοιχήματα. Μια μέρα βάζουν στοίχημα να πάει ο ένας στο νεκροταφείο το βράδι και να πάρει
ένα κρανίο και να το φέρει έξω. Πάει το βράδι ο Κώστας στο νεκροταφείο (συγκεκριμένα στο
σπιτάκι που είχαν τα κουτιά με τα κόκκαλα). Μπαίνει μέσα στο σπιτάκι. Είχε χαμηλό φωτισμό μόνο
απο μερικά κεριά. Οπότε αρχιζει μισο-ψάνοντας να βρεί ένα κουτί να το ανοίξει. Πάνω στο ψάξιμο
πιάνει κατι που δεν ήταν σίγουρος τί ήταν. Αφού κοίταξε καλύτερα είδε πως έπιανε 2 κέρατα.
Είχε μπεί κατα κάποιο τρόπο ένας τράγος μέσα στο σπιτάκι και ο Κώστας βλέποντας τα κέρατα και
γενικά το πρόσωπο του τράγου με το χαμηλό φωτισμό νόμισε πως ήταν ο διάβολος. Έπαθε ανακοπή απο
το φόβο του. Οι φίλοι του τον βρήκαν εκεί την άλλη μέρα το πρωί καθώς νόμιζαν πως επίτηδες
"αργούσε" να βγεί και έφυγαν.

Έχει συμβεί σε μία ορεινή κωμόπολη της Ηπείρου Το μέρος αυτό
περιστοιχίζεται από μία πυκνή δασική έκταση.

Πρίν πάρα πολλά χρόνια ήταν μία όμορφη κοπέλα, περίπου 17 χρονών, η οποία πήγαινε στο σχολείο
της κόβωντας δρόμο μέσα από το δάσος. Το μονοπάτι ήταν γνωστό στους μαθητές οι οποίοι το
χρησιμοποιούσαν για να πηγαίνουν πιό γρήγορα στο σχολείο.

Μία μέρα την περίμεναν κάτι συμμαθητές της και αρχίσαν να την πειράζουν. Η κοπέλα προσπάθησε να
απομακρυνθεί, οι συμμαθητές της την πλησίαζαν όλο και περισσότερο ώσπου χάθηκε ο έλεγχος και
στο τέλος την βίασαν. Για να μην μαρτυρήσει τίποτα αναγκάστηκαν να την δολοφονήσουν πολτοποιώντας
το κεφάλι της με μία πέτρα.

Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα, άρχισαν να ακούγωνται τα ονόματα την δραστών αλλά δεν υπήρχαν
αποδείξεις. Η μητέρα της κάποια στιγμή, μην μπορώντας να αντέξει άλλο, πήρε ένα μαχαίρι και
σκότωσε έναν έναν τους βιαστές και δολοφόνους της κόρης της.

Μέχρι εδώ είναι μία τυπική ιστορία βιασμού μετά φόνου και στην συνέχεια αυτοδικία. Η γριά γυναίκα
όμως εξαφανίστηκε από προσώπου γής. Οι παλιοί έχουν να λένε για κάποιους φόνους που έχουν γίνει
τα επόμενα χρόνια, και όλοι έχουν γίνει με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο. Εικάζεται ότι η γριά
γυναίκα έχει κάνει τους φόνους νομίζοντας ότι πρόκειται για τους βιαστές της κόρης της.
Μερικοί υποστηρίζουν ότι την έχουν δεί στο συγκεκριμένο δάσος.

Τώρα κατά πόσο έχει δεχτεί αλατοπίπερο η ιστορία δεν το γνωρίζω. Ξέρω ότι ο βιασμός και φόνος
της κοπέλας έχει γίνει πραγματικά. Ξέρω επίσης ότι οι ντόπιοι αναγκάστηκαν να αναγήρουν
μητρόπολη (τον Άγιο Δονάτο) για να εξευμενίσουν το κακό.

Ήταν μια παρέα απο 3 αγόρια. Μια μέρα ήρθε για διακοπές ένας ξάδερφος ενός απο τους 3. Αυτός ήταν
μπλεγμένος με μαγείες κτλ. Οι άλλοι όταν το έμαθαν αυτό ήταν πολύ περίεργοι να μάθουν περισσότερα
πάνω στο θέμα έτσι για πλάκα. Πάνε μια μέρα όλοι μαζί σε μια ερημική παραλία. Ο ξάδερφος είχε
φέρει μαζί του διάφορα περίεργα βιβλια κεριά κτλ. Σχεδίασε στην άμμο ένα σύμβολο και κάλεσε του
υπόλοιπους να μπούν μέσα. Αυτοί πέρνοντάς το τελείως στην πλάκα πήγαν. Τους προειδοποίησε να
μην βγούν απο αυτό ότι και να γίνει. Αφού έκατσαν άνοιξε τα βιβλία του και άρχισε να διαβάζει
διάφορα σε μια γλώσσα που δεν ήξερε κανείς. Ξαφνικά όλοι ένιωσαν μια περίεργη δύναμη γύρω τους
και άρχισαν να φοβούνται (εκτός τον ξάδερφο του παιδιού βέβαια). Η άμμος άρχισε να τρέμει
και ακούγονταν περίεργοι ψίθυροι. Το ένα παιδί φοβήθηκε τόσο πολύ που σηκώθηκε και πήγε να φύγει.
Πριν προλάβουν να τον σταματήσουν βγήκε έξω απο το χώρο που ήταν και αμέσως κάηκε.
Οι άλλοι 2 τρελάθηκαν απο τότε και δεν ήταν ποτέ το ίδιο. Ο ξάδεφος του παιδιού ήταν ο μόνος
που δεν έπαθε τίποτα. Μονο είπε πως
σε επόμενες τελετές που έγιναν εκεί ακούγονταν οι φωνές του παιδιού που είχε καεί εκείνο το
βράδι...

Το νεκροταφείο του χωριού είναι πολύ κοντά στα σπίτια. Υπάρχουν μερικά σπίτια που απέχουν μόνο
μερικά μέτρα από την είσοδο του. Το μέρος τα βράδυα είναι πολύ σκοτεινό ειδικά αν δεν έχει φεγγάρι
αφού δεν υπάρχει κανένα φως εκεί κοντά. Κάποια νύχτα άρχισαν από το νεκροταφείο να ακούγονται
φωνές και κλάματα τα οποία κρατούσαν για πολλές ώρες. Αυτό συνεχίστηκε για πολύ καιρό, περίπου
3-4 μήνες κάθε βράδυ. Όλοι φυσικά στο χωριό τα είχαν παίξει και ήταν το μόνιμο θέμα συζήτησης στα
καφενεία. Εννοείται πως κανένας δεν τολμούσε να πάει κάποιο βράδυ στο νεκροταφείο να δει τί
πραγματικά συμβαίνει. Ώσπου μια μέρα κατάλαβαν τί είχε συμβεί. Ήταν ένας παππούς που είχε χάσει
την γυναίκα του πριν από μερικούς μήνες και ο οποίος κάθε βράδυ πήγαινε στο νεκροταφείο και
έκλαιγε πάνω από τον τάφο της. Το κατάλαβαν γιατί βρήκαν τον παππού νεκρό πάνω από τον τάφο ένα
πρωί...

Την ιστορία την είχα ακούσει από την καθηγήτρια των Αγγλικών. Δεν γνωρίζω αν είναι αληθινή ή ψεύτικη.
Σε κάποια περιοχή της Αγγλίας, μία οικογένεια με 2 παιδιά είχε αγοράσει ένα παλιό σπίτι για να μείνει, μετά την μετάθεση που πήρε ο άντρας του σπιτιού. Η δουλειά του ήταν Μηχανικός Λογισμικού και όπως ήταν φυσικό ο Η/Υ και ο εκτυπωτής ήταν σε καθημερινή βάση ανοιχτοί για την δουλειά του.
Τα μικρά παιδιά της οικογένειας δεν μπορούσαν να συνηθήσουν την αλλαγή του περιβάλλοντος και γιαυτό το βράδυ δεν μπορούσαν να κοιμηθούν εύκολα, λέγοντας σαν δικαιολογία ότι κάποιος έκανε φασαρία!
Στο σπίτι δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από τα 4 άτομα! Αυτή η ιστορία με το πρόβλημα των παιδιών συνεχίστηκε για αρκετό χρονικό διάστημα, και είχε φτάσει σε σημείο να νευριάζουν οι γονείς τους, οι οποίοι δεν τους πίστευαν.
Όταν μία μέρα έγινε αυτό που κανείς δεν πίστευε. Ο μπαμπάς έγραφε κάτι στον Η/Υ, όταν η μητέρα τους φώναξε για φαγητό. Ο πατέρας έκλεισε τον Η/Υ και τον εκτυπωτή και πήγε να κάτσει στο τραπέζι, το οποίο ήταν μακρυά από το δωμάτιο που ήταν οι Η/Υ-εκτυπωτής. Κάθησαν και οι 4 να φάνε, όταν ξαφνικά ακούστηκε ο θόρυβος του εκτυπωτή! Ο πατέρας ήταν σίγουρος ότι τα είχε κλείσει! Και οι 4 κοιτάχτηκαν στα μάτια και σηκώθηκαν να πάνε να δούμε τι είχε συμβεί. Προχωρώντας προς το δωμάτιο ο θόρυβος σταμάτησε. Μπαίνοντας στο δωμάτιο είδαν τον Η/Υ και τον εκτυπωτή κλειστό! ΟΜΩΣ ο εκτυπωτής είχε ένα χαρτί εκτυπωμένο. Το πιάνει ο μπαμπάς και το διαβάζει:
"Μην φοβάστε! Είμαι το φάντασμα του σπιτιού. Δεν πρόκειται να σας πειράξω. Ζητάω συγνώμη από τα παιδιά. Δεν πρόκειται να σας ξαναενοχλήσω. Αύριο φεύγω!"
Και κάτω-κάτω στο χαρτί γραμμένο με πένα το όνομα ’ρθουρ Ίργκεν, 1856

Ειχε παει λοιπον ενας συνχωριανος του στο αμπελι, και καθως μετα απο λιγη ωρα ειχε βραδιασει, γυρνουσε με το γαιδουρι του στο χωριο. (το αμπελι ηταν ποιο εξω απο το χωριο) Βλεπει λοιπον στο δρομο ενα παιδακι-δν το ηξερε, αν και στο χωριο ολοι γνωριζοντε μεταξυ τους- και το ρωτησε τι κανει εκει περα. Αυτο το απαντησε οτι ειχε χασει τους γονεις του. Αυτος αποφασησε να το παει στο χωριο μηπως και ηξερε κανεις τιποτε,και ετσι του ειπε να καθισει πανω στο γαιδαρο, για να μην περπαταει και κυραζετε. Μετα απο καμποση ωρα που προχωρουσαν, ακουσε κατι να σερνετε το δρομο, και οταν γυρισε πισω να δει τι ηταν, βλεπει τα ποδια του παιδιου να εχουν μακρινει παρα πολυ και να σερνοντε κατω..! Τοτε εκανε το σταυρο του και ειπε μια προσευχη και το ''παιδακι'' εξαφανιστικε ουρλιαζοντας...

Μια μερα και ενω καθωμασταν ολη η παρεα μαζεμενη στο συνηθισμενο μερος, στο σπιτι της Στελλας, χτυπησε το κουδουνι και εμεις ημασταν ετοιμοι για τρελα γελια... κλεινουμε ολα τα φωτα και τρεχει η Στελλα να ανοιξει... ανοιγει και... μπουυυυυυυ φωναζουμε ολοι μαζι... δυστυχως ομως για εμας δεν ηταν το ατομο που περιμεναμε, αλλα η αγνωστη φυσιογνωμια μιας κοπελας που μας συστηθηκε ως η κορη των νεων γειτονων...η Στελλα φυσικα δεν την αναγνωρισε αλλα ολοι πιστεψαμε πως απλα η Στελλα περνουσε την γνωστη αγνωστη φαση της... Την βαλαμε μεσα και αρχισαμε την συζητηση με το γνωστο θεμα-ερωτημα υπαχουν τελικα φαντασματα κλπ; Αμεσως η αγνωστη κοπελα φανηκε να ενδιαφερεται και συμμετειχε στο θεμα ενεργα... μαλιστα μας ειπε πως ειχε δει και καποιο πνευμα!Το πιστευετε; Αυτο μας παραξενεψε αλλα μονο για ενα δευτερολεπτο καθως εμεις την συγκεκριμενη στιγμη και περιοδο το μονο που θελαμε ηταν να μας τυχει κατι τετοιο... καταλαβαινετε λοιπον τις ανιδρασεις μας... Κερια, κλειστα φωτα κλπ ηταν ετοιμα σε 2 λεπτα... Ξετρελαμενοι οπως ημασταν τοτε σε αυτο το θεμα και χωρις καμια εμπειρια ή γνωση (γιατι τωρα ειμαστε...) (γκουχου-γκουχου...) καναμε εναν κυκλο και κρατησαμε τα χερια μας χωρις καμια προετοιμασια και χωρις να ξερουμε τι μας περιμενε αρχισαμε να λεμε τις συνηθισμενες βλακειες και να γελαμε χωρις καμια αντιδραση ομως απο την αγνωστη γειτονισα... Αυτη συνεχιζε συγκεντρωμενη και με κλειστα τα ματια... μας ειπε επιτακτικα να σωπασουμε και να συγκεντρωθουμε στο σκοπο μας... υπακουσαμε χωρις καν να το σκεφτουμε... σε λιγα δευτερολεπτα ακουσαμε τους πρωτους θορυβους και τρομαξαμε οσο δεν φανταζεστε... συνεχισαμε βεβαια γιατι απο την εκφραση της αγνωστης και μονο καταλαβαμε την σοβαροτητα που ειχε παρει η ολη κατασταση... ενας φοβερος ανεμος μας διαπερασε και οι πρωτες φωνουλες ακουστηκαν!Τρομοκρατημενοι σηκωθηκαμε πανω αναψαμε φωτα, σβησαμε κερια και αρχισαμε να τσιριζουμε και να τρεχουμε πανω-κατω... το πιο περιεργο ομως της υποθεσης ειναι οτι ενω ολοι ειχαμε τρελαθει απο το φοβο μας, η γειτονισσα εμενε ακινητη κοιταζοντας μας και χωρις να κανει τιποτα αλλο, ουτε καν να κουνιεται... μετα απο κανενα 10λεπτο και αφου ηρεμησαμε, η γλυκια μας γειτονισα ανοιξε την πορτα και κυριολεκτικα εξαφανιστηκε... Ετσι απλα!!! Αν και ρωτησαμε εκατονταδες φορες για την συγκεκριμενη κοπελα ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ειχε ακουσει το παραμικρο, ουτε καν στην πολυκατοικια εκεινη την μερα, ουτε τις τσιριδες, ουτε τον φοβερο ανεμο άκουσε κανείς, ουτε κανεις φυσικα δεν ειχε δει την μυστηριωδη γειτονισσα...

Νεκρή Θεία

Μέρος Α: Αυτοκτονία;
Από μικρό παιδί είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στην θεία μου. Την αγαπούσα όσο και τους γονείς μου. Όταν μάθαινα ότι επρόκειτο να έρθει στο σπίτι περίμενα πως και πώς να χτυπήσει το κουδούνι για να την αγκαλιάσω και να πάμε μαζί για καφέ η απλά για μια βόλτα να μου πει τα νέα της να της πω και εγώ τα δικά μου. Πάντα με βοηθούσε όταν είχα κάποιο πρόβλημα και μου έδινε τις καλύτερες συμβουλές. Δεν κουραζόταν ποτέ να με ακούει. Τις είχα συμπαρασταθεί και εγώ πολλές φορές στις δύσκολες στιγμές τις. Ειδικά τότε που πέθανε ο θείος σε ένα ατύχημα μαζί με την ξαδέρφη μου. Εκείνη τη περίοδο φοβήθηκα πραγματικά ότι μπορεί να πεθάνει από την κατάθλιψη. Τελικά αποφάσισε να κρατηθεί στην ζωή και τα κατάφερε. Μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον. Ίσως να παρατηρήσατε ότι τόση ώρα που έγραφα για τις σχέσεις μου μαζί της χρησιμοποιούσα το "είχα" και όχι το "έχω". Μας άφησε λοιπόν πριν την ώρα της. Και δυστυχώς όλα έδειχναν πως μας άφησε με δική της επιλογή. Ήταν τα γενέθλια μου και δεν πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί. Θα το ξέχασε σκεφτήκαμε όλοι, όμως δεν δεχτήκαμε τηλέφωνο της για πάνω από δύο εβδομάδες, ούτε το σήκωνε. Καταλάβαμε ότι κάτι συνέβαινε έτσι η μητέρα μου πήγε να την επισκεφτεί για να δει αν έπαθε τίποτα. Χτύπησε το κουδούνι αρκετές φορές όμως όπως φαινόταν ότι δεν ήταν κανείς μέσα. Κανείς ζωντανός τουλάχιστον. Η μητέρα μου χρησιμοποίησε ένα εφεδρικό κλειδί που είχε η θεία μου κολλημένο με ταινία κάτω από ένα γλαστράκι και μπήκε μέσα. Φώναξε μερικές φορές δυνατά το όνομα της αδερφής της αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Μπήκε στο σαλόνι, μετά πέρασε στην κουζίνα και στο μπάνιο αλλά δεν την βρήκε πουθενά. Το μόνο δωμάτιο στο οποίο δεν είχε μπει ακόμα ήταν το υπνοδωμάτιο. Μόλις άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα λιποθύμησε με αυτό που είδε. Μόλις συνήλθε σηκώθηκε αμέσως, πήρε τηλέφωνο την αστυνομία και μετά στο σπίτι. Το σήκωσε η αδερφή μου και αφού της είπε η μητέρα μου τι έγινε της έπεσε το ακουστικό από τα χέρια. Την ρώτησα τι συμβαίνει και μου είπε ότι η θεία αυτοκτόνησε. Μου κόπηκαν τα πόδια. Μόλις το έμαθε και ο πατέρας μου πήγαμε αμέσως στο σπίτι της. Βρήκαμε στην εξώπορτα την μητέρα μου και κάτι αστυνομικούς οι οποίοι περίμεναν τον ιατροδικαστή. Έμαθα ότι η θεία ήταν ακόμα στο δωμάτιο έτσι όπως την βρήκε η μητέρα μου. Όταν ρώτησα αν μπορώ να περάσω να την δω (δεν το είχα πιστέψει ακόμα ότι ήταν νεκρή) μου είπαν πως ως συγγενής μπορώ αλλά μόνο με επίβλεψη και να μην αγγίξω τίποτα. Με αργά βήματα πέρασα στο χολ και άνοιξα την πόρτα του δωματίου που βρισκόταν το άψυχο σώμα της πολυαγαπημένης μου θείας. Και τότε την είδα. Και μου κόπηκαν για δεύτερη φορά σε μια μέρα τα πόδια. Και δάκρυσα. Και προσπάθησα ως δεκαεννιά ετών παλικάρι να μην κλάψω όμως δεν τα κατάφερα. Και αυτή ήταν εκεί. Με τα μάτια ακόμα ανοιχτά. Κρεμασμένη με ένα καλώδιο από το φωτιστικό του δωματίου ακριβώς πάνω από το κρεβάτι της. Η γλώσσα της κρέμονταν έξω από το στόμα της και ήταν μελανιασμένη. Όπως ήταν και όλο της το δέρμα άλλωστε. Είχα την αίσθηση ότι με κοιτούσε με την άκρη του ματιού της και αναρωτιόταν τι κάθομαι και την κοιτάω αντί να τη κατεβάσω. Εκείνη την ώρα μπήκε και ο ιατροδικαστής στο δωμάτιο.
-Ποιος είναι αυτός; Ρώτησε με αυστηρό ύφος τον αστυνομικό.
-Είμαι ο ανηψιός της κύριε. Απάντησα εγώ.
-Μπορείς να περιμένεις έξω για λίγο. Μου αποκρίθηκε και εγώ αφού έριξα ένα ακόμα βλέμμα στην θεία μου υπάκουσα. Μετά από ένα τέταρτο βγήκε από το δωμάτιο και έκανε νόημα στους νοσοκόμους που είχαν έρθει όσο εγώ βρισκόμουν στο δωμάτιο με ένα φορείο. Ενώ την κατέβαζαν προσεκτικά ο ιατροδικαστής πλησίασε έμενα και την οικογένεια μου και μας έδωσε ένα σημείωμα.
-Το βρήκαμε πάνω στο κομοδίνο. Είπε. Δεν θα χρειαστεί να γίνει νεκροψία. Είναι ακριβώς ότι φαίνεται. Αυτοκτονία. Λυπάμαι. Αυτά είπε και έφυγε.
Η μητέρα μου άνοιξε το σημείωμα δίχως να σταματήσει το κλάμα και το διάβασε. Ύστερα το έδωσε στον πατέρα μου αυτός σε μένα και τέλος το διάβασε η αδερφή μου. Το σημείωμα ήταν γραμμένο στον υπολογιστή. Η θεία μου ήθελε να τα κάνει όλα τέλεια βλέπετε.

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ,

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΡΓΑ, ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ. ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΒΡΑΔΥ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΕΝΝΙΑ ΜΗΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΩ ΣΕ ΚΛΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΟ ΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΣΚΕΦΤΩ. ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΥΠΝΩΤΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΜΑΤΙ. ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΤΟΤΕ ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΦΕΡΩ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ. ΘΑ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ ΑΙΩΝΙΑ.

Η ΕΛΕΝΗ ΣΑΣ

Τελικά μετά από παράκληση της μητέρας μου έγινε νεκροψία. Έγινε επίσης έρευνα δακτυλικών αποτυπωμάτων στο σπίτι και στον υπολογιστή της καθώς και στο σημείωμά της. Παντού υπήρχαν τα δικά της δακτυλικά αποτυπώματα. Όπως είχε πει και ο ιατροδικαστής ήταν ότι φαινόταν. Αυτοκτονία. Και τι άλλο θα μπορούσε να ήταν άλλωστε; Δολοφονία μήπως; Σίγουρα θα μπορούσε να είναι η τέλεια δολοφονία. Στημένη έτσι ώστε να φαίνεται πως το θύμα αυτοκτόνησε. Το θέμα είναι ότι η θεία δεν είχε ούτε έναν εχθρό στον κόσμο. Από τότε που πέθανε η μητέρα της από καρκίνο μόνο εμάς είχε. Είχε και τον πατέρα της. Ένα μπεκρούλιακα. Ένα πραγματικό ανθρώπινο υποκείμενο. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν ο ιππόδρομος και το πόσο αλκοόλ θα κατέβαζε ημερησίως. Και τελικά αυτό τον σκότωσε. Μόλις τρεις μήνες μετά τον θάνατο του θείου μου και της ξαδέρφης μου. Έκανε βόλτες μεθυσμένος μες στα άγρια μεσάνυχτα και τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Ώσπου να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο είχε ξεψυχήσει. Μετά από το πρώτο πλήγμα που δέχτηκε η θεία μου εκείνη τη περίοδο το δεύτερο δεν το ένιωσε καν. Στο κάτω κάτω το μόνο που ένιωθε για τον πατέρα της ήταν μίσος για ότι προκάλεσε στην μητέρα της, στην μητέρα μου και σε αυτή. Ούτε η μητέρα μου το πήρε κατάκαρδα. Όπως έστρωσε κοιμήθηκε. Πάντως θα 'λεγε κανείς πως η οικογένεια μας αρχίζει να ξεκληρίζεται. Χάσαμε τέσσερις συγγενείς μέσα σε εννέα μόλις μήνες. Αυτή τη σκέψη την έκανα για πρώτη φορά μετά τη κηδεία της θείας μου. Υπήρξε και μια δεύτερη το επόμενο βράδυ πριν κοιμηθώ. Δεν υπήρξε τρίτη. Ένα από τα επόμενα πρωινά μόλις ξύπνησα πήρα την απόφαση ότι θα έπρεπε να συνεχίσω την ζωή μου. Νέο παλικάρι είμαι σκέφτηκα. Ούτε και η θεία μου θα ήθελε να βασανίζομαι για τον χαμό της εις τους αιώνας των αιώνων. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα ήθελε να βασανίσει κανένα. Ήθελε μόνο να βάλει ένα τέρμα στο καθημερινό της μαρτύριο. Το μαρτύριο που κατάφερε να κρύψει από όλους τόσους μήνες. Να όμως που βασάνισε. Και περισσότερο από όλους την μητέρα μου. Είχα τεράστια αδυναμία στην θεία μου, όμως δεν υπήρχε άνθρωπος που να τη λατρεύει περισσότερο από την μητέρα μου. Όταν τα σκεφτόμουνα όλα αυτά ήμουν στον καθρέφτη του μπάνιου και έφτιαχνα τα μαλλιά μου.
-Α ρε θεία πονούσες αλλά γιατί φέρθηκες έτσι εγωιστικά; είπα καταλάθος δυνατά μία από τις σκέψεις μου. Πάντα θεωρούσα την αυτοκτονία εγωιστικό πράμα. Βάζεις τέρμα στην ζωή σου για τους δικούς σου προσωπικούς λόγους όμως δεν σκέφτεσαι καθόλου τους ανθρώπους που αφήνεις πίσω. Βγήκα από το μπάνιο, φόρεσα τα παπούτσια μου και βγήκα έξω για ένα καφέ με μια φίλη μου. Δέχτηκα τα συλλυπητήρια της και άρχισα να ακούω τα νέα της παρέας. Είχα χάσει αρκετά επεισόδια λόγω του ότι τις τελευταίες μέρες έμεινα κλεισμένος σπίτι. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Ούτε για φαγητό. Μόλις γύρισα σπίτι βρήκα την μητέρα μου δακρυσμένη μπροστά από μια φωτογραφία της θείας μου. Προτίμησα να μην πω τίποτα. Απλά της έδωσα ένα φιλί και μπήκα στο δωμάτιο μου όπου είδα λίγη τηλεόραση παρέα με την αδερφή μου. Η μέρα πέρασε πολύ ομαλά και τελικά έπεσα για ύπνο. Το όνειρο που είδα εκείνη τη νύχτα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήμουν στον καθρέφτη του μπάνιου και έφτιαχνα τα μαλλιά μου, ακριβώς όπως και το πρωί. Βγαίνω από το μπάνιο και βλέπω ότι το σπίτι έχει αλλάξει. Όλοι οι τοίχοι ήταν βαμμένοι μαύροι και σε πολλά σημεία υπήρχε πιτσιλισμένο αίμα πάνω τους. Τα φωτιστικά ήταν αναμμένα και βγάζανε ένα μοβ φως. Προχώρησα στο σαλόνι και είδα μια γυναικεία φιγούρα να στέκεται όρθια με το κεφάλι χαμηλωμένο. Είχε γυρισμένη την πλάτη σε μένα. Φορούσε ένα λευκό, λερωμένο με λάσπες φόρεμα. Είχα μείνει ακίνητος και τη κοιτούσα. Σε κάποια στιγμή ένιωσα ένα παγωμένο χέρι να με αγγίζει στην πλάτη. Τρομαγμένος γύρισα και είδα την θεία μου. Με κοιτούσε ίσια στα μάτια και η γλώσσα της κρεμότανε όπως ακριβώς την είχα δει και πρώτη φορά κρεμασμένη στο σπίτι της. Ξαναγύρισα να δω την γυναίκα στο σαλόνι αλλά είχε εξαφανιστεί. Γυρνώντας ξανά προς την θεία παρατήρησα ότι αυτή ήταν και πριν στο σαλόνι επειδή φορούσε το ίδιο ακριβώς λερωμένο φόρεμα. Έκανα προς τα πίσω αλλά αυτή συνέχιζε να με πλησιάζει. Είχε μια απορία στο βλέμμα της. Ίσως και να αναρωτιόταν γιατί απομακρύνομαι από αυτή. Γιατί απομακρύνομαι από την λατρευτή μου θεία. Τα πράγματα στο σαλόνι ήταν άνω κάτω με αποτέλεσμα να σκοντάψω σε κάτι. Ένιωσα σαν να πέφτω από το ταβάνι πάνω στο κρεβάτι μου και μετά ξύπνησα. Το πρώτο που αντίκρισα ήταν το ταβάνι του δωματίου μου και μετά την αδερφή μου η οποία ήταν ξύπνια και έπαιζε με το κινητό της.
-Τι έπαθες; μου είπε.
-Είδα έναν φρικτό εφιάλτη, της αποκρίθηκα και μετά άρχισα να της τον περιγράφω. Μου φαίνεται ότι το υποσυνείδητό μας θα κάνει πολλά παιχνίδια για μερικές εβδομάδες.
-Μην φοβάσαι λογικό είναι. Και εγώ χθες είδα την θεία στον ύπνο μου να αυτοκτονεί με τον ίδιο τρόπο που αυτοκτόνησε στην πραγματικότητα.
-Έχεις δίκιο. Της απάντησα και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ χωρίς αποτέλεσμα αντίθετα με την αδερφή μου η οποία μόλις τελείωσε ο διάλογος φάνηκε να ξεράθηκε. Όλο το υπόλοιπο βράδυ έμεινα βυθισμένος στις σκέψεις μου σχετικά με αυτό το όνειρο. Η αυγή δεν άργησε να έρθει...

Νεκρή Θεία

Μέρος Β: Ο εφιάλτης ξανά
Το πρωί σηκώθηκα και πήγα στην σχολή μου. Όλα ομαλά. Δεν περίμενα και κάτι άλλο εδώ που τα λέμε. Απέφυγα να συζητήσω το όνειρο με τους φίλους μου. Είχα σκοπό να το ξεχάσω όσο το δυνατό πιο γρήγορα έτσι και έγινε. Για τις επόμενες μέρες λες και μου κάνανε μάγια δεν σκεφτόμουν καθόλου τον θάνατο της θείας μου. Πήγαινα στην σχολή μου, έβγαινα για τους καφέδες μου και τα ποτά μου και άρχισα να ακούω και πάλι μουσική. Που και που όπως είναι φυσικό σκεφτόμουν αν αυτό που κάνω είναι αναισθησία ή ασέβεια όσο αφορά το πρόσωπο της θείας μου. Ακριβώς όπως μου έρχονταν αυτές οι σκέψεις έτσι και έφευγαν με την δικαιολογία ότι αυτό θα ήθελε και η θεία μου. Να συνεχίσω κανονικά την ζωή μου. Ένα από τα επόμενα βράδια κανόνισα να κοιμηθώ στο σπίτι ενός φίλου μου. Ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει από την επαρχία όποτε είχε και δικό του σπίτι και δεν τέθηκε θέμα ενόχλησης γονέων. Αφού είδαμε μία ταινία με ρώτησε αν είμαι καλά ψυχολογικά μετά τον θάνατό της θείας μου. Του είπα ότι τώρα πλέον είμαι μια χαρά και άλλαξα συζήτηση. Αφού ήπιαμε τα ποτάκια μας και είδαμε και μια δεύτερη ταινία αρχίσαμε να νυστάζουμε. Στο κάτω κάτω ήταν και περασμένες τέσσερις. Βολεύτηκα στον καναπέ, έκλεισα τα μάτια μου και δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Βρέθηκα ξαπλωμένος σε ένα καναπέ στο σπίτι της θείας μου. Το τοπίο ήταν παρόμοιο με αυτό του προηγούμενου εφιάλτη μου. Μαύροι τοίχοι, μοβ λάμπες και αίματα πιτσιλισμένα στους τοίχους ή σε κηλίδες στο πάτωμα. Όχι πάλι Θεέ μου! σκέφτηκα. Κατά κανόνα, όταν βλέπεις κάτι στον ύπνο σου και συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για όνειρο ξυπνάς. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κατάφερα να ξυπνήσω. Σαν κάτι να μην με άφηνε να το κάνω. Βρισκόμουν στο σαλόνι. Είχα παραλύσει από τον φόβο. Να περίμενα εκεί να δω τι θα συμβεί; Να πήγαινα σε κάποιο άλλο δωμάτιο; Δεν ήξερα τι να κάνω. Το μόνο που δεν θα έκανα ποτέ ήταν να μπω στην κρεβατοκάμαρα. Παρ' όλο που ήξερα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα φρικτό όνειρο όλα ήταν τοσο αληθινά που κάνανε το όνειρο πολύ πραγματικό. Ένιωθα ακόμα και το ψύχος που επικρατούσε στο σπίτι. Αποφάσισα να μείνω εκεί που βρισκόμουν. Όμως παρατηρώντας το όλο σκηνικό με τα αίματα στους τοίχους κτλ. αποφάσισα να κλείσω τα μάτια μου και να προσευχηθώ όλη αυτή η φρίκη να περάσει γρήγορα και να βρεθώ πάλι στο σπίτι του φίλου μου. Τότε ήταν που ένιωσα τον φόβο με όλη την σημασία της λέξεως. Το ότι έκλεισα τα μάτια μου δεν εμπόδιζε την όραση μου λες και τα βλέφαρα μου ήταν διαφανή. Αμέσως μόλις συνειδητοποίησα το παιχνίδι που έπαιζαν τα μάτια μου εις βάρος μου άκουσα μια τσιρίδα από το δωμάτιο της θείας μου. Μην αντέχοντας άλλο το όλο σκηνικό μάζεψα όλο το κουράγιο που μπόρεσα να μαζέψω και αποφάσισα να προχωρήσω. Μόλις έκανα το πρώτο βήμα σκέφτηκα ότι ίσως εξαρτηθεί από μένα το πόσο γρήγορα θα τελειώσει αυτό το πράμα. Στάθηκα για λίγο έξω από την αιματοβαμμένη πόρτα της κρεβατοκάμαρας και αφουγκράστηκα. Σιωπή. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Είδα το καλώδιο στο οποίο ήταν κρεμασμένη στο ταβάνι όμως η ίδια δεν βρισκόταν εκεί ούτε και στο δωμάτιο. Με έπιασε και πάλι ένας πολύ έντονος φόβος σχετικά με το τί θα επακολουθήσει. Περίμενα λίγο και μετά έκανα μεταβολή για να ξαναπάω στο σαλόνι. Σε απόσταση αναπνοής είδα την θεία μου. Το ότι κόντεψα να πεθάνω από τον φόβο μου ήταν η αντίδρασή μου βλέποντας την μορφή της η οποία ήταν ακριβώς ίδια με το προηγούμενο όνειρο μου. "Θεία;" ψέλλισα. Άρχισε να με πλησιάζει ακριβώς όπως και στο άλλο όνειρο λέγοντας κάτι ψιθυριστά στην αρχή αλλά μετά ήμουν ικανός να την ακούσω. Αν και ενώ με πλησίαζε είχε το ψυχρό της βλέμμα στραμμένο στο πάτωμα αναφερόταν σε μένα.
"Γιατί αγόρι μου; Γιατί; Δεν είμαι εγωίστρια. Σε παρακαλώ. Δεν το αντέχω άλλο, καίγομαι. Δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν ήθελα να πεθάνω. Ζω την κόλαση που θα έπρεπε να ζει ο πατέρας μου. Γιατί εμένα όμως; Γιατί;"
Καθώς σταμάτησε να μιλάει γύρισε το βλέμμα της πάνω μου. Από ψυχρό έγινε παραπονεμένο. Θεέ μου, σκέφτηκα. Αυτό ίσως να είναι κάτι παραπάνω από όνειρο. Κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι του υποσυνείδητού μου. Καθώς, εντελώς μηχανικά, έκανα όλο και πιο πίσω, σκόνταψα στο κρεβάτι. Ο εφιάλτης αυτός τελείωσε ακριβώς όπως και ο προηγούμενος. Με μια σαβούρα και να ξυπνάω νιώθοντας πως πέφτω από το ταβάνι. Ήμουν καταϊδρωμένος και το αίσθημα του φόβου δεν είχε περάσει ακόμα. Σηκώθηκα, άναψα το φως και πήγα στην κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό. Τελικά ήπια τρία. Η γλώσσα μου είχε στεγνώσει για τα καλά. Πέρασα από το δωμάτιο του φίλου μου και τον είδα να παίζει με τον υπολογιστή του. Έκανε τσατ.
-Έλα ρε ούτε και εσύ έχεις ύπνο ε; Βασικά πέρασα πριν λίγο από το σαλόνι να δω τι κάνεις και σε είδα να κοιμάσαι σαν πουλάκι. Τα λόγια του ειπώθηκαν αρκετά αργά καθώς έγραφε συγχρόνως και μηνύματα στο τσατ.
-Σαν πουλάκι, τι να σου πω! του απάντησα. Απομάκρυνε το βλέμμα του από την οθόνη και με ρώτησε αν συμβαίνει κάτι. Δεν του είχα μιλήσει για το προηγούμενο όνειρο και δεν σκόπευα να του μιλήσω ούτε και για αυτό. Είχα πάρει απόφαση πριν από μέρες να μην δίνω σημασία στο διαταραγμένο μου υποσυνείδητο. Καληνύχτισα τον φίλο μου και πήγα ξανά στο σαλόνι για ύπνο. Μόλις ξάπλωσα στον καναπέ άθελά του το μυαλό μου άρχισε να σκέφτεται ένα προς ένα όλα όσα συνέβησαν στο όνειρό μου. Για μία στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως η ψυχή της θείας μου με επισκέπτεται στα όνειρα μου και ζητάει βοήθεια. Τι είδους βοήθεια όμως; Όλα αυτά μου ήταν πολύ μπερδεμένα για να τα καταλάβω. Οι σκέψεις αυτές διαλύθηκαν και τελικά κατάφερα να κοιμηθώ για λίγες ώρες. Ούτε και την επομένη είπα τίποτα στον φίλο μου σχετικά με τα όνειρά μου. Όμως μόλις έφυγα από το σπίτι του πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου και της είπα να συναντηθούμε στην καφετέρια της γειτονιάς για να της μιλήσω σχετικά με κάτι σημαντικό. Μόλις έφτασε παραγγείλαμε κάτι και άρχισα να της μιλάω σχετικά με το όνειρο.
- Ρε Γιώργο τα είπαμε δεν τα είπαμε; Ο θάνατος της θείας σίγουρα στοίχισε πολύ σε όλους μας. Σε λίγο θα μου πεις ότι η ίδια της η ψυχή σε επισκέπτεται.
-Ακριβώς εκεί το πήγαινα Άννα.
-Μα καλά είσαι σοβαρός τώρα; Τι είναι αυτά που λες;
-Δεν ξέρω. Προτείνω να κάνουμε κάτι για να το εξακριβώσουμε.
Πρότεινα στην αδερφή μου να κάνουμε μια επίσκεψη σε ένα μέντιουμ και να χρησιμοποιήσουμε ένα πίνακα ουίγια. Της αδερφής μου δεν της φάνηκε καλή ιδέα χώρια το ότι δεν πίστευε σε αυτά τα πράγματα. Στο τέλος την έπεισα. Στο δρόμο για το σπίτι της εξήγησα ότι είναι αδύνατο να καλέσεις μια ήρεμη ψυχή κάνοντας ουίγια επειδή αυτές οι ψυχές χάνουν την επαφή τους με τον φυσικό κόσμο και είναι αδύνατο να εισέλθουν σε αυτόν, όποτε αν δεν εμφανιστεί θα ήταν καλύτερο να κάνω διακοπές να ηρεμήσω μπας και σταματήσω να βλέπω αυτούς τους φρικτούς εφιάλτες. Και οι δύο ξέραμε ότι οι ψυχές των αυτοχείρων λέγεται ότι δεν είναι έτσι και αλλιώς ήρεμες άλλα δεν το συζητήσαμε. Αν πραγματικά συνέβαινε αυτό που νόμιζα ίσως μέσω του ουίγια θα μπορούσα να βρω το κουράγιο να της μιλήσω και να μου πει πως μπορώ να βοηθήσω. Βρήκαμε ένα μέντιουμ από μια αγγελία σε κάποια εφημερίδα και κλείσαμε ένα ραντεβού. Δεν της είπαμε ακριβώς περί τίνος πρόκειται από το τηλέφωνο αλλά είχαμε σκοπό να της τα πούμε όλα με κάθε λεπτομέρεια καθώς και να της εξηγήσουμε τι ακριβώς ψάχνουμε. Η κυρία Πόπη μας υποδέχτηκε στο σπίτι της με ένα γλυκό χαμόγελο. Πριν κάνουμε αυτό για το οποίο πήγαμε μας έφτιαξε καφέ. Τότε βρήκαμε και την ευκαιρία να της πούμε τα πάντα. Της μιλήσαμε για τον θάνατο της θείας και τα όνειρά μου καθώς και για το σενάριο που σκέφτηκα.
-Πιστεύεις πραγματικά ότι μπορεί με κάποιο τρόπο η ψυχή της θείας σου να εμφανίζεται στα όνειρα σου και να ζητάει κάτι; μου είπε η κα Πόπη.
-Μπορεί. Της απάντησα. Γι' αυτό και ήρθαμε σε εσάς. Κάνοντας ένα ουίγια ίσως καταφέρω να έρθω σε επαφή μαζί της και μάθω αν μπορώ με κάποιο τρόπο να την βοηθήσω.
-Χμμ. Συνήθως είμαστε εμείς που ζητάμε βοήθεια από τα πνεύματα και όχι το αντίθετο. Αλλά έχεις δίκιο. Λίγη ώρα πάνω από τον θαυματουργό πίνακα μπορεί να λύσει πολλά μυστήρια. Τελειώσαμε όλοι γρήγορα τον καφέ μας και περάσαμε στην τραπεζαρία. Εκεί μας περίμενε ένα πολύ όμορφο ουίγια μπόρντ με τους αριθμούς του, τα γράμματα του και τα όλα του. Μόλις κάτσαμε γύρω από τον πίνακα η κα Πόπη μας είπε να κρατήσουμε ο ένας τα χέρια του άλλου και να προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε την σκέψη μας γύρω από την θεία. Μου είπε ότι θα ήταν καλύτερα να φανταστώ την θεία μου όπως ήταν όταν ακόμα ζούσε και όχι όπως την είδα στους εφιάλτες μου. Στην αρχή μου ήταν λίγο δύσκολο όμως στη συνέχεια τα κατάφερα. Ξαφνικά ένιωσα πολύ ήρεμος. Μου άρεσε αυτή η αίσθηση όμως εντελώς ξαφνικά ακούστηκε ένας θόρυβος. Δεν μπόρεσα να καταλάβω από πού προήλθε αλλά ακόμα και με κλειστά τα μάτια κατάλαβα ότι τα φώτα στο σπίτι είχαν σβήσει χωρίς την δική μας παρέμβαση και είχαμε πλέον μείνει μόνο με το φως των κεριών...

Δεν συγκρατούν την ανάγκη τους για αίμα!!!

Στερούνται αναστολών!! Στερούνται ψεύτικων ντροπών!!!
Αδιαφορούνε πλήρως γι' αυτό που ονομάζουμε στοιχειώδη καλή
συμπεριφορά, για να μην πούμε για το κοινωνικό συμβόλαιο,
αυτό που μας κάνει να συμπεριφερόμαστε σαν άνθρωποι, όχι σαν
ζώα (τα καημένα τα ζώα). Ένα πράμα τους νοιάζει μόνο, ένα!
Ένα τους ενδιαφέρει: πώς να ικανοποιήσουνε το ασίγαστο
πάθος που έχουνε να πίνουν αίμα ανθρώπινο.
Ας τα πάρω όμως με τη σειρά γιατί κάτι μου λέει ότι σας
έχω τρελλάνει ήδη. Είμαι ένα αγόρι στην ηλικία των 30 και ζω κάπου
στην Ελλάδα, τώρα το πού ακριβώς δεν χρειάζεται να το αποκαλύ-
ψουμε. Δεν δουλεύω, δεν έχω κοινωνική ζωή, δεν έχω
σκουτούρες στο κεφάλι μου και δεν έχω κουραστικές απασχο-
λήσεις. Και θα είμουν ευτυχισμένος (θα είμουν ο ορισμός του
ευτυχισμένου) αν εδώ και χρόνια δε συνέβαινε στο σπίτι μου
και ειδικά σε μένα τον ίδιο κάτι φριχτό, κάτι που ξεπερνά τα
όρια κάθε φαντασίας και που ακόμα και σας και τους αναγνώ-
στες σας, που φαντάζομαι κάτι τέτοιες ιστορίες τις έχουν φάει
με το κουτάλι, θα σας και θα τους κάνει να παγώσουν στην
καρέκλα τους από τη φρίκη.
Κάθε νύχτα που πάω να κοιμηθώ ξέρω ότι θα ξανασυμβεί. Το
ξέρω αλλά τί μπορώ να κάνω; Κάνω το κορόϊδο και πέφτω και
κοιμάμαι από φόβο, αν με βρούν με ανοιχτά τα μάτια, μήπως
πάθω και χειρότερα.
Πέφτω και κοιμάμαι λοιπόν. Μετά από λίγη ώρα ακούω κριικ!
κριικ! το πάτωμα του διαδρόμου να τρίζει. Χριστούλη μου λέω
έρχονται κι απόψε, έρχονται ξανά! και δεν τολμάω ν' ανοίξω
τα μάτια μου μη τυχόν και πάρουν χαμπάρι ότι έχω ξυπνήσει.
Η πόρτα μου ανοίγει αργά αργά με ένα απαίσιο τρίξιμο. Ο
πρώτος βρίσκεται ήδη στο δωμάτιό μου. Σιγά σιγά κατευθύνεται
προς το κρεβάτι μου και σκύβει πάνω από το κεφάλι μου να
αφουγκραστεί. Είναι η πιό τρομερή στιγμή. Κρατάω τα μάτια μου
σφιχτά κλεισμένα και δεν ανασαίνω. Νοιώθω τη δική του
βρωμερή ανάσα στο πρόσωπό μου. Και μετά...ένα τσούξιμο
στο λαιμό. Έχει ήδη μπήξει τα δόντια του στο λαιμό μου
και ρουφάει, ρουφάει αχόρταγα για να ικανοποιήσει το πάθος του
για αίμα. Μετά φεύγει. Τότε όμως έρχεται η άλλη. Το ξέρω και την περιμένω. Ξανά τα ίδια από την αρχή. Πρώτα βεβαιώνεται ότι είμαι
κοιμισμένος (πού τέτοια τύχη) και μετά μπήγει τα φοβερά δόντια
της. Όταν φεύγει κι αυτή, όταν τα βήματά τους στο διάδρομο
σβήνουν τότε σηκώνομαι και γω και καπνίζω ένα τσιγάρο
για να ηρεμήσω. Τέλειωσε και σήμερα σκέφτομαι.
Κάθε φορά που έρχονται και καθώς πίνουν το φρουτο-
ποτό τους, κάποτε κάποτε διακόπτουν το κολατσό για να
ξεστομίσουν κάτι φράσεις περίεργες, ανεξήγητες και που μου
προκαλούν φρίκη. Να μερικές από αυτές: "πάρε το πτυχίο σου",
"πιάσε μια δουλειά", "κάνε κάτι με τη ζωή σου" και διάφορα
τέτοια πού ούτε θέλω, ούτε και μπορώ να καταλάβω και να
εξηγήσω γιατί τα απευθύνουν σε μένα. Πολύ γκόθικ κατάσταση,
απίστευτα πράματα! Το πιο περίεργο είναι ότι ενώ μονίμως
κυκλοφορώ με δύο κόκκινα σημαδάκια στο λαιμό, οι γονείς
μου που με βλέπουν καθημερινά σ' αυτήν την άθλια κατάσταση
(για να μην πούμε για την διαλυμμένη μου ψυχολογία) δεν με
έχουν ρωτήσει ποτέ γι' αυτά και γενικά κάνουν σαν να μην τα
βλέπουν. Γιατί όμως;;; Εγώ πάλι πού να τολμήσω να πω τίποτα.
Νοιώθω σαν να ζω με τα δύο βαμπίρ όχι μόνο την νύχτα που
οργιάζουν με τον λαιμό μου αλλά και την μέρα, σαν να με παρα-
κουλουθούν διαρκώς!
Αυτό είναι το δράμα μου και ότι έγραψα είναι απολύτως αληθινό,
αν και κάτι μου λέει ότι δεν θα το καταχωρίσετε ως τέτοιο. Ελπίζω
πάντως να το καταχωρίσετε μιας και θα ήθελα ο κόσμος να μάθει το
τί περνάει ένας αθώος συνάνθρωπός τους. Ευχαριστώ.

Θα σας πω κι εγώ μια αληθινή ιστορία που ξέρω.Δεν την έκανα αντιγραφή από πουθενά.

Είχε έρθει κάποτε στην Ελλάδα ένα ζευγάρι από το Ντουμπάι και ήρθαν μόνο και μόνο για να επισκεφθούν την Παναγία της Τήνου και να κάνουν τάμα επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά.Φεύγοντας υποσχέθηκαν πως άμα κάνουν παιδιά θα γυρίσουν για να κάνουν δωρεά στην εκκλησία 120.000 ευρώ.Φύγαν πίσω στο Ντουμπάι και μετά από 2 μήνες η γυναίκα του έμεινε έγκυος.
Δεν ξέχασαν την υπόσχεση τους όμως και γύρισε ο άντρας πίσω στην Ελλάδα για να δώσει αυτά που υποσχέθηκε και μάλιστα με το παραπάνω!Μπαίνει σε ένα ταξί και του λέει να τον πάει στην εκκλησία.Στο δρόμο ο ταξιτζής αλλάζει δρόμο έχοντας δει την βαλίτσα,τον πάει σε ένα μοναχικό μέρος,τον δέρνει κι έπειτα βγάζει ένα τσεκούρι από το πορτμπαγκάζ και τον τεμαχίζει σε πολλά κομμάτια.Παίρνει την βαλίτσα με τα λεφτά και τον φορτώνει στο πορτμπαγκάζ για να τον πετάξει κάπου.Στο δρόμο είχε μπλόκο και η αστυνομία τον σταματάει.Του κάνουν έλεγχο και ανοίγοντας το πορτμπαγκάζ βλέπουν αυτόν ραμένο και τους λέει:
Η Παναγία μόλις μου τελείωσε το τελευταίο ράμα!!!!

FUCK!!!! παναγια και χριστε ανατριχιασα και μονο που το σκεφτηκα...