Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Ας πουμε καμια τρομακτικη ιστορια ή Αστικο μυθο (αλλα να τα ξεχωριζετε τι ειναι το καθε τι) ας κανω την αρχη...

Αστικος μυθος : Το 1988 ένας άντρας δούλευε σε ένα μουσείο το οποίο πριν ήταν σπίτι αλλά είχε μετατραπεί σε μουσείο. Ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια και τη συντήριση του μουσείου. Ένα πρωί των Χριστουγέννων του 1988, στις 7 περίπου η ώρα, η εταιρία ασφάλειας τον κάλεσε και του είπε ότι είχαν ακουστεί παιδικές φωνές και γαυγίσματα στο μουσείο.

Τότε ο άντρας πήγε να κοιτάξει αλλά δεν βρήκε τίποτα. Το μουσείο, όπως και όλόκληρη η πόλη, ήταν ήσυχο τα πρωινά των Χριστουγέννων. Ένας άλλος υπάλληλος του μουσείου είχε πει στον άντρα ότι έβλεπε μία γυναίκα να κατεβαίνει τις σκάλες του πάνω ορόφου φορώντας ένα μακρύ, άσπρο νυχτερινό φόρεμα. Ακόμη, και άλλοι άνθρωποι την είχαν δει από το καιρό που το σπίτι έγινε μουσείο. Όταν ο άντρας λοιπόν παρακολουθούσε μαθήματα στο τοπικό πανεπιστήμιο, πήγαινε συχνά εκεί για να τυπώσει χαρτιά. Τότε συχνά άκουγε τριξίματα στα ξύλινα πατώματα, πόρτες να κλείνουν, και
φωνές. Το σπίτι ήταν πανέμορφο, αλλά υπήρχε ένα παράξενο συναίσθημα. Μία μέρα ο άντρας πήγε στο υπόγειο πλυσταριό. Τότε κατάλαβε ότι κλειδώθηκε μέσα από ένα παιδί που γελούσε. Πήγε να ανοίξει τη πόρτα αλλά ήταν κλεισμένη από "κάποιον", και ακούσε ένα παιδί να γελάει πίσω απ' τη πόρτα. Συχνά, το σπίτι είχε μια ανεξήγητη μυρωδιά τριαντάφυλλων.

Όταν το άκουσα ήμουν στην εκκλησία την Μεγάλη Πέμπτη που στολίζαμε τον Επιτάφιο φίλε.Όλη η παρέα μου ανατρίχιασε!

lol! αυτα ειναι

Πωωω όντως ανατριχίλα

Ένα νεαρό ζυγάρι πήρε την απόφαση να παντρευτεί μόλις τελειώσουν το σχλείο. Ο πατέρας της νύφης ήταν αρκετά ευκατάστατος και μπορούσε να τους κάνει έναν μεγάλο γάμο. Τελικά παντρεύτηκαν και ο γάμος ήταν πολύ ωραίος. Μετά είχαν μια δεξίωση σε ένα παλιό σπίτι και όλοι είχαν πιει παραπάνω. Όταν τελικά έμειναν γυρω στα 20 άτομα αποφάσισαν να παίξουν κρυφτό. Έτσι λοιπόν άρχισε ο ένας να μετράει και οι υπόλοιποι κρύφτηκαν. Σε μισή ώρα βρέθηκαν όλοι εκτός απο τη νύφη. Για ώρες την έψαχναν ανησυχώντας οτι κάτι της σηνέβει. Εβδομάδες αργότερα αφού είχαν κολλήσει αναφορές για την εξαφάνισή της εγκατέλειψαν τις προσπάθειες. Τρία χρόνια αργότερα μια ηλικιωμένη υπηρέτρια καθώς καθάριζε στο παλιό σπίτι ανέβηκε στη σοφίτα. Εκεί είδε ένα μπαούλο και το άνοιξε απο περιέργεια. Αυτό που είδε την έκανε να ουρλιάζει όσο μπορούσε, και στη συνέχεια κάλεσε την αστυνομία. Τελικά το βράδυ που παίζανε κρυφτό η νύφη αποφάσισε να κρυφτεί μέσα στο μπαούλο. Όταν μπήκε φαίνεται οτι το καπάκι έπεσε και την κτύπησε στο κεφάλι αφήνοντάς την αναίσθητη. Θα πέθανε απο ασφυξία στη συνέχεια. Το πτώμα είχε σαπίσει, όμως φαινόταν οτι το στόμα είχε μορφή ουρλιαχτού.!!!!!!

Ήταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, οι στάλες της βροχής έσκιζαν την παγωμένη ατμόσφαιρα σε εκείνο το χωριό. Ένας γέρος,γύρω 70 χρονών,ήταν σχεδόν αποκωμένος από τον κόσμο έμενε έξω από το χωριό σε ένα πέτρινο σπίτι! Δεν μίλαγε σχεδόν με κανένα από το χωριό, ήταν τσακωμένος με όλους τους συγγενείς του γιατί κανένας δεν τον υπολόγιζε και τον είχα όλοι ξεχασμένο,η μόνη του συντροφιά ήταν 'ενα γέρικο σκυλί. Αυτό το σκιλί λοιπόν ήρθε κάποτε ο καιρός και πέθανε όχι όμως από γεράματα αλλά από τριμμένο γυαλί. Κάποιος το είχε σκοτώσει...Δυο παιδιά τα οποία αργότερα το πλήρωσαν με τον ίδιο τρόπο! Όταν ο γέρος το επόμενο πρωί κατάλαβε τι είχε γίνει έθαψε το σκυλί έξω από το σπίτι και από τότε δεν τον ξαναείδε κανείς.Μετά από καιρό κάποιοι αποφάσισαν να ψάξουν να τον βρουν γιατί τους χρώσταγε. Πήγαν σπίτι του και ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισαν ένα λιωμένο κορμί κρεμασμένο.Βρισκόταν έτσι για τρεις μήνες.Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και είπαν πως μόλις άνοιξαν την πόρτα ακούστηκε ένα δυνατό σφύριγμα και το σπίτι ήταν σαν να έγινε σεισμός... Αφού πήραν το πτώμα, το έκαψαν γιατί ο παπάς δεν δέχτηκε να τον θάψει επειδή αυτοκτόνησε. Οι συγγενείς του ούτε που ενδιαφέρθηκαν και κανείς δεν παραπονέθηκε που τον έκαψαν. Μετά από τέσσερα χρόνια λοιπόν, ξεκινάνε τα παράξενα γεγονότα...Όλοι σχεδόν οι κοντινοί του συγγενεις πέθαναν από ατυχήματα, από αυτοκτονία τα δυο του αδέλφια και από υψηλό πυρετό η αδελφή του το '89. Ο θάνατός τους ήταν ακαριαίος.όχι όμως και των δυο παιδιών που σκότωσαν το σκυλί. Αυτά πέθαναν από αφόρητους πόνους και στη νεκροψία βρήκαν τριμμένο γυαλί στο στομάχι τους. Η ψυχή του λένε πως ακόμα περιφέρεται και κάθε βράδυ μαζεύονται 'ολα τα αδέσποτα σε εκείνο το σπίτι και ουρλιάζουν όλο το βράδυ. Αυτή η ιστορία ήταν αληθινή και το άτομο λεγόταν Φράγκος Δημήτρης. Αυτοκτόνησε 73 ετών.

Σε ένα χωριό της Αρκαδίας, υπάρχει ένα εγκαταλειμμένο σπίτι (φωτογραφία), για το οποίο λέγονται πολλά… Λέγεται ότι έχει χτιστεί πάνω σε ρέμα… Κι έτσι, όταν βρέχει, το υπόγειο του πλημμυρίζει… Από το δρόμο, μπορεί κάνεις να δει μέσα στο υπόγειο, από ένα μικρό παραθυράκι που υπάρχει…
Πριν αρκετά χρόνια, γύρω στο 1940, τότε που οι άνδρες έλειπαν στον πόλεμο, ιδίως στα χωριά, στα σπίτια υπήρχαν μονό γυναίκες… Στο συγκεκριμένο σπίτι, ζούσε η γιαγιά μαζί με την 9χρονη εγγονή της, καθώς η μητέρα του μικρού κοριτσιού απεβίωσε κατά τη διάρκεια της γέννας… Μια βροχερή μέρα που έμοιαζε με όλες τις άλλες, η γιαγιά έχοντας ετοιμάσει το βραδινό φαγητό, φώναζε στην εγγονή της να κατέβει για να φάει… Δεν έπαιρνε απάντηση, κι έτσι ανέβηκε να την ψάξει για να δει που είναι. Πήγε στο δωμάτιο της, και βρήκε στην μέση του κρεβατιού, ξαπλωμένη την αγαπημένη κούκλα της μικρής αποκεφαλισμένη! Τότε η γιαγιά πανικοβλήθηκε, και άρχισε να ψάχνει επίμονα να την βρει σε ολόκληρο το σπίτι! Δεν την βρήκε πουθενά στο σπίτι και έτσι πήγε να ψάξει και στο υπόγειο…Το θέαμα που αντίκρισε καθώς άνοιξε την πόρτα του υπόγειου ήταν κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικό…Το υπόγειο ήταν πλημμυρισμένο, και στον απέναντι τοίχο ήταν σχεδιασμένη με αίμα μια πεντάλφα…και στο κέντρο της, υπήρχε σταυρωμένο το σώμα της αγαπημένης της 9χρονης εγγονούλας…χωρίς το κεφάλι!

Στις 13 Νοεμβρίου του 1974, το αστυνομικό τμήμα της Κομητείας του Σάφοκ έλαβε μία τηλεφωνική κλήση που τους οδήγησε στον αριθμό 112 της Λεωφόρου Όσιαν στο Άμιτιβιλ του Λονγκ Άϊλαντ. Μέσα σ' ένα μεγάλο αποικιακό, ολλανδικού στιλ, οίκημα ήρθαν αντιμέτωποι με ένα φρικιαστικό έγκλημα που στιγμάτισε ανεπανόρθωτα μια φαινομενικά ειρηνική κοινότητα: μια ολόκληρη οικογένεια είχε δολοφονηθεί άγρια την ώρα που κοιμόταν. Τις επόμενες ημέρες, ο Ρόναλντ Ντεφέο, ομολόγησε ότι είχε πυροβολήσει με ένα όπλο τους γονείς και τα αδέλφια του, τον ένα μετά τον άλλον, πάνω στα κρεβάτια τους, ισχυριζόμενος ότι κάποιες 'φωνές' μέσα στο σπίτι τον ώθησαν να πραγματοποιήσει αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Τζορτζ και η Κάθι Λουτζ μετακόμισαν, μαζί με τα παιδιά τους, στο ίδιο σπίτι, πιστεύοντας ότι είχαν βρει το σπίτι των ονείρων τους. Πολύ σύντομα, όμως, μετά την εγκατάστασή τους εκεί, περίεργα και ανεξήγητα γεγονότα άρχισαν να συμβαίνουν -εφιαλτικά οράματα και τρομακτικές φωνές από μία σατανική παρουσία που παραμόνευε μέσα στο κτίριο.
Μπερδεμένη όσο και τρομοκρατημένη από τη μυστηριώδη 'παρέα' της κόρης της Τσέλσι με μία φανταστική φίλη που είχε το όνομα Τζόντι, η Κάθι παλεύει να κρατήσει την οικογένειά της ενωμένη, καθώς η όλο και πιο περίεργη συμπεριφορά του Τζορτζ τον κάνει να περνά μέρες και νύχτες στο υπόγειο του σπιτιού, όπου ανακαλύπτει ένα πέρασμα για το μυστηριώδες και φρικιαστικό "Κόκκινο Δωμάτιο". Με τρομακτικά οράματα και σατανικές φωνές να τριγυρίζουν στο μυαλό του Τζορτζ, το σπίτι αποκτά ζωή, αναγκάζοντάς τον να βιώσει τα φοβερά γεγονότα τα οποία από τότε θα γίνουν γνωστά ως Ο Τρόμος του Άμιτιβιλ.

Το αρχοντικό Κοντού βρίσκεται στο δρόμο Άνω Λεχωνίων Βόλου στην είσοδο του χωριού και χτίστηκε το 1900 μ.Χ. από την οικογένεια Κοντού. Oι ιδιοκτήτες του αψήφησαν τις παραδόσεις, για άγνωστο λόγο, και δεν τήρησαν το πατροπαράδοτο έθιμο που απαιτούσε το σφάξιμο ενός κόκορα στις βάσεις των θεμελίων, που σκοπό είχε την καλοτυχία του σπιτιού και την προστασία από το πνεύμα του οικόσιτου αυτού πτηνού. Αυτή τους η κίνηση φαίνεται πως κίνησε τα νήματα της μοίρας και έμελλε να είναι η αφετηρία μίας σειράς τραγικών γεγονότων. Το ατύχημα για την οικογένεια ήταν ότι τα αγόρια πέθαναν από φυματίωση. Ο οικογενειακός τους τάφος υπάρχει στο νεκροταφείο Βόλου, μαζί και ο θρύλος ότι δηλητηριάστηκαν από σαμιαμήδι που έπεσε στο ρόφημά τους. Το πένθος έπεσε βαρύ στην οικογένεια. Έκτοτε το αρχοντικό εγκαταλείφθηκε. Όμως οι πραγματικά άσχημες φήμες για το σπίτι φαίνεται να τροφοδοτήθηκαν από την χρονική περίοδο κατά την οποία το σπίτι επιτάχθηκε από τους Γερμανούς όταν αυτή εισέβαλαν στην περιοχή κατά τον Απρίλιο του 1941. Το σπίτι λόγω της τοποθεσίας και του μεγέθους του χρησιμοποιήθηκε ως αρχηγείο της Γκεστάπο. Τα υπόγεια και ημιυπόγειά του χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές και τόποι άγριων βασανιστηρίων, ενώ τα πολυτελή δωμάτιά του πρώτου και δευτέρου ορόφου ήταν τα γραφεία πληροφοριών και στρατηγικής των Γερμανών. Ο αριθμός των θυμάτων της βίας και της κτηνωδίας των κατακτητών δεν είναι ακριβής και κανείς δεν ξέρει πόσοι ήταν αυτοί που άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στα σκοτεινά δωμάτια αυτού του αρχοντικού. Και όταν τελικά ο πόλεμος τελείωσε και το σπίτι εγκαταλείφθηκε από τους κατακτητές του, εκείνοι που είχαν την δύναμη να περιηγηθούν στα υπόγεια έγιναν μάρτυρες των απομειναριών όσων είχαν διαδραματισθεί κατά την διάρκεια της κατοχής. Στους τοίχους υπήρχαν ακόμη κρεμασμένα σύνεργα βασανισμού μαζί με το αίμα και τις φράσεις απελπισίας και οδύνης που είχαν καταφέρει να χαράξουν εκείνοι που είχαν χαθεί εκεί μέσα και που ίσως είχαν στοιχειώσει πια για πάντα εκείνο το σπίτι. Ακολουθεί ένα διάστημα αδράνειας όσο αφορά την κατοίκηση του σπιτιού μια που στην μικρή κοινότητα των Λεχωνίων ήταν δύσκολο να ξεχαστεί το αιματοβαμμένο παρελθόν του. Το σπίτι τελικά αγοράζεται από μία αθηναϊκή οικογένεια η οποία αποφασίζει να το ανακαινίσει για να έρθει να ζήσει στην επαρχία. Μαζί με τις εργασίες ανακαίνισης όμως ρίχνεται λάδι στην φωτιά της φημολογίας καθώς η ανακαίνιση καθυστερεί πάρα πολύ εξ’ αιτίας μιας σειράς ατυχημάτων και θανάτων στους χώρους του σπιτιού. Πέρα από το γεγονός πως οι οικοδομικές εργασίες φαίνεται να μην αντέχουν για πολύ και να καταρρέουν με το παραμικρό, οι άνθρωποι που δουλεύουν ως εργάτες έρχονται αντιμέτωποι σχεδόν καθημερινά με επιπόλαια αλλά και σοβαρά ατυχήματα. Τουλάχιστον δύο από τους εργάτες καταλήγουν στο νοσοκομείο και ένας πεθαίνει από έμφραγμα το οποίο του συνέβη ενώ εργαζόταν στο παλιό αρχοντικό. Οι φήμες φουντώνουν και πάλι στην περιοχή και σιγά-σιγά οι εργάτες που ήταν όλοι ντόπιοι, αρχίζουν να παραιτούνται ένας-ένας, φοβούμενοι για την ζωή τους. Το σπίτι περνά και πάλι σε μία περίοδο αδράνειας, μια που όλα αυτά τα περιστατικά δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον ιδιοκτήτη. Τελικά η λογική φαίνεται να κυριαρχεί και ο Αθηναίος ιδιοκτήτης συνεχίζει την ανακαίνιση του σπιτιού αυτή την φορά με ξένους εργάτες. Οι εργασίες τελειώνουν και η οικογένεια έρχεται να εγκατασταθεί μόνιμα στην νέα της κατοικία. Όμως δεν θα προλάβει να χαρεί το νέο της σπιτικό… Περνά ένα μικρό χρονικό διάστημα από την εγκατάσταση των νέων ιδιοκτητών και τα μέλη της αρχίζουν να αποδεκατίζονται, κυριολεκτικά ένα προς ένα. Τα παιδιά πεθαίνουν από αρρώστιες η σύζυγος αυτοκτονεί και ο ιδιοκτήτης, μισότρελος πλέον από την δυστυχία που τον έχει χτυπήσει, τα μαζεύει όπως-όπως και γυρίζει στην Αθήνα όπου και πεθαίνει από γηρατειά. Το σπίτι αν και έχει κληρονομηθεί από συγγενείς, συνεχίζει να μένει ακατοίκητο για πολλά χρόνια, συνοδευόμενο από την δυσοίωνη ιστορία του. Και αν και κάποιοι από τους κληρονόμους αποφάσισαν κάποια στιγμή να αγνοήσουν τις φήμες και να κατοικήσουν στο αρχοντικό, δυστυχώς πάντοτε κάποιο τραγικό γεγονός τους έδιωχνε από εκεί, και το σπίτι κατέληγε να στέκεται επιβλητικό, άδειο και μοναχικό. Και όσο το σπίτι έμενε ακατοίκητο τόσο η φήμη του μεγάλωνε προκαλώντας τον φόβο αλλά και το ενδιαφέρον όσων γνώριζαν γι’ αυτό. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρακινούμενοι από την περιέργεια τους επισκέφθηκαν το εγκαταλελειμμένο σπίτι. Μπορεί πλέον οι χώροι να μην θυμίζουν το αρχηγείο της Γκεστάπο με τους χώρους των βασανιστηρίων αλλά πολλοί ήταν αυτοί που ενώ είχαν σκοπό να περάσουν μία νύχτα εκεί, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από το εγχείρημα επειδή οι μπαταρίες από τους φακούς και τις κάμερες ή από τις φωτογραφικές μηχανές τους άδειαζαν αμέσως, ή τα κινητά τους δεν είχαν σήμα και οι μπαταρίες τους αποφορτίζονταν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ακόμη κι’ αν τις είχαν μόλις φορτίσει ή είχαν φροντίσει να φέρουν μαζί τους εφεδρικές...

Στην περίοδο του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια ενός στρατιώτη είχε να μάθει νέα του καιρό. Μία μέρα, ήρθε ένα γράμμα απο την κυβέρνηση που έλεγε οτι ο γίος τους ήταν σε ένα στρατόπεδο αιχμάλωτος. Λίγο καιρό αργότερα ήρθε ένα γράμμα από τον στρατιώτη το οποίο τους έλεγε: "Αγαπητοί μου γονείς είμαι καλά θα φύγω μόλις τελειώσει ο πόλεμος. Μην ξεχάσετε να δώσετε στον αδελφό μου το γράμμα για να πάρει το γραμματόσημο." Έτσι, το έδωσαν στον αδελφό του, o οποίος μόλις έβγαλε το γραμματόσημο διάβασε απο πίσω του ένα μήνυμα που έλεγε: "Μου έχουν κόψει τα πόδια..."

Μια μέρα ήταν ένας πατέρας στο αυτοκίνητο και ο 11-χρονος γιος του στο πίσω κάθισμα. Ο πατέρας σταμάτασε το αμάξι σε ένα μέρος έρημο και τότε ενημέρωσε το γιο του ότι αυτός θα έβγαινε έξω από το αμάξι, θα άνοιγε το πορτ-μπαγκάζ και θα έκανε μια δουλειά. Του είπε σε καμιά περίπτωση να μη γυρίσει το κεφάλι του πίσω για να δει κι επίσης, του είπε να ανοίξει το ραδιόφωνο, να ανεβάσει την ένταση στο φουλ και να το αφήσει να παίζει για μισή ώρα περίπου, αγνοώντας αυτά που θα μπορούσαν να ακουστούν απ'έξω. Το παιδάκι παραξενεύτηκε, αλλά έκανε ό,τι του είπε ο πατέρας του μόλις εκείνος βγήκε από το αμάξι...

Την επόμενη μέρα, η αστυνομία ανακάλυψε τα εξής:
Το αυτοκίνητο είχε ένα συγκεκριμένο προορισμό. Μόλις ο πατέρας βγήκε από το αμάξι, άνοιξε όντως το πορτ-μπαγκάζ.. Συμβούλεψε το γιο του να μην δει τι γινόταν πίσω για να μη δει τις σκηνές φρίκης που εκτυλισσόταν...
Του είπε να ανοίξει το ραδιόφωνο και να το βάλει δυνατά για να μην ακούσει τις κραυγές... Στο πορτ-μπαγκάζ βρέθηκε μια βαλίτσα με τα κομμάτια του πατέρα..

venom κοιτα πμ

Ηταν 1 η ωρα το βραδι..Ειχαμε μολις γυρισει σπιτι ενος φιλου..6 ατομα και σκεφτηκαμε να παιξουμε το "Ποτηρακι" να δουμε πως ειναι..Ο φιλος μας,μας ειχε προειδοποιησει να μην το κανουμε ποσες φορες.Η περιεργια ομως μας εφαγε.Ειχαμε βαλει και βιντεοκαμερα με ειδικο φιλτρο να κοιταει στο τραπεζι για να αποδειξουμε οτι εινα αληθεια.Υπηρχε και ο σκυλος του παιδιου μεσα στο σπιτι(κοιμοταν σε μια γωνια).Αφου τα στισαμε ολα κανει ο φιλος μας την πρωτη ερωτηση.."Εισαι εδω πνευμα?"..Μετα απο 6 δευτερα το ποτηρακι με καποιες κινησεις πηγε στα γραμματα και σχηματισε την λεξη ναι.Εγω χεστηκα πανω μου(συγγνωμη για την εκφραση).Ολοι τρομαξαμε...Το παιχνιδι ειχε παρει σοβαρη μορφη...Αρχισαμε ενας ενας να του κανουμε ερωτησεις με την προυποθεση οτι δεν θα ρωτησουμε κατι επικινδυνα και ειδικα κατι που να αφορα το ΜΕΛΛΟΝ..Το ρωτησαμε απο που ηταν και μας ειπε απο Καστορια νομιζω.Ρωτησαμε πως πεθανε και μας ειπε πως κρεμαστηκε το 1876..Γενικα ανοιξαμε μια συζητηση..Εντομεταξυ ο σκυλος πηγαινε πανω κατω..(Εχω ακουσει οτι τα σκυλια και γενικοτερα τα ζωα μπορουν και βλεπουν τα πνευματα...δεν μπορω να αποδειξω οτι αληθευει).Η κασσετα ακομη βιντεοσκοπουσε..Σε καποια φαση εκανα την ερωτηση.."Τι πνευμα εισαι καλο η κακο?" και μας ειπε......."Κακο"...Σταματησαμε για λιγο...μεχρι που ακουστηκε η χειροτερη ερωτηση που θα μπορουσε να γινει..."Δειξε μας την δυναμη σου"...Περασαν 3 δευτερα και εσπασαν τα τζαμια απο ολο το σπιτι...τα παραθηρα και οι πορτες ανοιγοκλειναν...ολα τα γραμματα και οι αριθμοι ειχαν εξαφανιστει...περασαν 5 λεπτα οπου τα ειχαμε δει ολα μεχρι που ειδαμε το ποτηρι να σηκωνεται σε ενα υψος μισο μετρο κατω απο την λαμπα του σαλονιου και να εκτινασεται στον τοιχο οπου και εσπασε...

η κασετα ειχε λιωσει μεσα στην καμερα..Αυτος που τα ειδε ολα ηταν ενας αλλος φιλος που καθως γινοταν ο πανικος ειδε πισω απο την καμερα...Ειδε την οψη του πνευματος..Ηταν οπως το περιεγραψε μετα απο 3 βδομαδες που ηταν και ειμασταν παλι καλα,ενα πραγμα σαν σωμα που αιορουταν στον αερα με ανοιχτα τα χερια και τα ποδια και το ολο αυτο που φορουσε χανοντουσαν προς τα πισω..σαν να το τραβουσε κατι...

Καθε βραδι μετα το περιστατικο..ολοι ειχαμε τον ιδιο εφιαλτη για 2 βδομαδες...ερχοταν μια μορφη οπως αυτο που μας ειχε περιγραψει το παιδι που το ειδε και μας ελεγε..."Θα σας περιμενω.."...

Απ'αυτο παιχνιδι εχουν πεθανει ολοκληρες παρεες ατομων..Αλλοι αυτοκτονησαν γιατι ερχοταν το πνευμα συνεχως στον υπνο τους..Αλλοι ρωτησαν για πραγματα που αφορουν το μελλον και εμειναν σε κομα...

Ήταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα, οι στάλες της βροχής έσκιζαν την παγωμένη ατμόσφαιρα σε εκείνο το χωριό. Ένας γέρος,γύρω 70 χρονών,ήταν σχεδόν αποκωμένος από τον κόσμο έμενε έξω από το χωριό σε ένα πέτρινο σπίτι! Δεν μίλαγε σχεδόν με κανένα από το χωριό, ήταν τσακωμένος με όλους τους συγγενείς του γιατί κανένας δεν τον υπολόγιζε και τον είχα όλοι ξεχασμένο,η μόνη του συντροφιά ήταν 'ενα γέρικο σκυλί. Αυτό το σκιλί λοιπόν ήρθε κάποτε ο καιρός και πέθανε όχι όμως από γεράματα αλλά από τριμμένο γυαλί. Κάποιος το είχε σκοτώσει...Δυο παιδιά τα οποία αργότερα το πλήρωσαν με τον ίδιο τρόπο! Όταν ο γέρος το επόμενο πρωί κατάλαβε τι είχε γίνει έθαψε το σκυλί έξω από το σπίτι και από τότε δεν τον ξαναείδε κανείς.Μετά από καιρό κάποιοι αποφάσισαν να ψάξουν να τον βρουν γιατί τους χρώσταγε. Πήγαν σπίτι του και ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισαν ένα λιωμένο κορμί κρεμασμένο.Βρισκόταν έτσι για τρεις μήνες.Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και είπαν πως μόλις άνοιξαν την πόρτα ακούστηκε ένα δυνατό σφύριγμα και το σπίτι ήταν σαν να έγινε σεισμός... Αφού πήραν το πτώμα, το έκαψαν γιατί ο παπάς δεν δέχτηκε να τον θάψει επειδή αυτοκτόνησε. Οι συγγενείς του ούτε που ενδιαφέρθηκαν και κανείς δεν παραπονέθηκε που τον έκαψαν. Μετά από τέσσερα χρόνια λοιπόν, ξεκινάνε τα παράξενα γεγονότα...Όλοι σχεδόν οι κοντινοί του συγγενελις πέθαναν από ατυχήματα, από αυτοκτονία τα δυο του αδέλφια και από υψηλό πυρετό η αδελφή του το '89. Ο θάνατός τους ήταν ακαριαίος.όχι όμως και των δυο παιδιών που σκότωσαν το σκυλί. Αυτά πέθαναν από αφόρητους πόνους και στη νεκροψία βρήκαν τριμμένο γυαλί στο στομάχι τους. Η ψυχή του λένε πως ακόμα περιφέρεται και κάθε βράδυ μαζεύονται 'ολα τα αδέσποτα σε εκείνο το σπίτι και ουρλιάζουν όλο το βράδυ. Αυτή η ιστορία ήταν αληθινή και το άτομο λεγόταν Φράγκος Δημήτρης. Αυτοκτόνησε 73 ετών.

Μερικάχρόνια πριν ένας πατέρας και μια μητέρα αποφάσισαν πως χρειάζονταν έναδιάλειμμα, γι' αυτό αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα στην πόλη. Κάλεσανλοιπόν τη babysitter που εμπιστεύονταν περισσότερο.
Ότανήρθε τα δυο παιδιά είχαν ήδη κοιμηθεί. Έκατσε και σιγουρεύτηκε οτι όλαήταν εντάξει. Αργότερα εκείνη τη νύχτα, η babysitter βαρέθηκε και ήθελενα δει τηλεόραση δεν μπορούσε όμως στο σαλόνι γιατι δεν υπήρχε κεραία.(οι γονείς δεν ήθελαν τα παιδιά τους να βλέπουν συνέχεια σκουπίδια)
Τουςπήρε λοιπόν τηλέφωνο και τους ρώτησε αν θα μορούσε να δει τηλεοράση στοδωμάτιό τους και αυτοί είπαν εντάξει. Τους ρώτησε αν θα μπορούσε επίσηςνα καλύψει τον μεγάλο ψεύτικο κλόουν που είχαν στο δωμάτιό τους επειδήτην έκανε νευρική. Η γραμμή ήταν σιωπηλή για μια στιγμή και μετά οπατέρας(ο οποίος μιλούσε στη babysitter εκείνη την ώρα) είπε... πάρε ταπαιδιά και φύγετε από το σπιτι...θα πάρουμε την αστυνομία... δεν έχουμεκανένα κλόουν στο δωμάτιό μας!!!!!
Τα παιδία και η babysitter δολοφονήθηκαν εκείνη τη νύχτα από το κλόουν. Η αστυνομίαβρήκε ότι ο κλόουν ήταν δολοφόνος που είχε δραπετεύσει από την φυλακή.

Ένα κορίτσι πήγε στο σπίτι μιας φίλης της και έμεινε περισσότερο από ότι σχεδίαζε. έτσι θαεπέστρεφε στο σπίτι μόνη με τα πόδια. δε φοβάτανε γιατί ήταν μια μικρή κοινότητα και έμενα λίγα τετράγωνα παρακάτω.
καθώς περπατούσε στην διάβαση ποδηλάτων η Ντάνη ζήτησε από το Θεό να την κρατήσει ασφαλή από το κακό και τον κίνδυνο
όταν έφτασε στο στένο δρομάκι, που ήταν πολύ κοντά στο σπίτι της, αποφάσισε να το ακολουθήσει. όμως, στο μέσο της διαδρομής αντιλήφθηκε έναν άντρα να στέκεται στο τέρμα λες και την περίμενε.
Ανησύχησε και άρχισε να προσεύχεται, ζητώντας προστασία από το Θεό
Αμέσως ένα χαλαρό αίσθημα γαλήνης και ασφάλειας την τύλιξε και ένιωθε λες και κάποιος περπατούσε μαζί της.
Όταν έφτασε στο τέλος του μικρού δρόμου, πέρασε ακριβώς δίπλα από τον άντρα εκείνον και έφτασε σπίτι ασφαλές.
την επόμενη μέρα, διάβασε στην εφημερίδα ότι ένα νεαρό κορίτσι έπεσε θύμα βιασμού στο ίδιο δρομάκι μόλις 20 λεπτά μετά από τη στιγμή που έφυγε.
Συγκλονισμένη από την τραγωδία και το γεγονός ότι μπορούσε να ήταν η ίδια άρχισε να κλαίει
ευχαριστώντας τον Κύριο για την ασφάλεια και για να βοηθήσει αυτή τη νεαρή κοπέλα αποφάσισε να πάει στην αστυνομία.
ένιωθε πως μπορούσε να αναγνωρίσει τον άντρα αυτόν και έτσι τους είπε την ιστορία
ο αστυνόμος την ρώτησε αν ήταν πρόθυμη να κοιτάξει στον κατάλογο και να δει αν μπορούσε να τον αναγνωρίσει
συμφώνησε και αμέσως προσδιόρισε τον άντρα που είχε δει στο δρομάκι την προηγούμενη νύχτα
όταν υπόθηκε στον άντρα πως είχε αναγνωριστεί, αμέσως έσκηψε και παραδέχτηκε
ο αστυνόμος ευχαρίστησε την Ντάνη για την γενναιότητά της και την ρώτησε αν μπορούσε να κάνει κάτι γι'αυτήν
αυτή ζήτησε να ρωτήσουν τον άντρα ένα πράγμα: Η Ντάνη ήτανε περίεργη γιατί δεν είχε επιτεθεί στην ίδια
όταν τον ρώτησε ο αστυνομικός αυτός απάντησε "Επειδή δεν ήταν μόνη. είχε δύο ψηλούς άντρες που περπατούσανε πλάι της"

Στο νοσοκομείο της Καβάλας, εποχή κάπου 1960, εργαζόταν η μητέρα μου ως βοηθός νοσοκόμου. Μετά τα μεσάνυχτα ακουγόταν ομιλίες και παράξενες φωνές στο υπόγειο.
Αρχικά η μητέρα μου νόμισε οτι γιατροί ή νοσοκόμες ήταν κάτω στο υπόγειο και για αρκετό καιρό δεν έδωσε σημασία.
Μια μέρα, μια συνάδελφος της είπε να πάνε παρέα μέχρι το υπόγειο για να πάρουν κάτι πράγματα.
Η μητέρα μου δέχτηκε. Εκείνη την ώρα 01:00 μεσάνυχτα, ήταν μόνες οι δυό τους στον όροφο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες προς το υπόγειο, οι απόμακρες φωνές ακουγόταν σα δυνατά μουρμουρητά.
Η μητέρα μου παραξενεύτηκε αλλά απο φύση της είναι πολύ θαραλέα και δε τρομάζει εύκολα.
Με την άκρη του ματιού της, πρόσεξε τις αντιδράσεις της άλλης νοσοκόμας αλλά εκείνη δεν εκδήλωσε καμμιά αντίδραση.
Κάνοντας να ξεκλειδώσει την πόρτα η συνάδελφος, η μητέρα μου άκουσε κάτι να σπάει απο τη μέσα μεριά της πόρτας, κάτι σα πήλινη κανάτα.
Η μητέρα μου κοντοστάθηκε, κοίταξε και πάλι την συνάδελφο νοσοκόμα αλλά και πάλι εκείνη έδειχνε σα να μην συνέβαινε τίποτα.
Πρόσεξε την αντίδραση της μητέρας μου και τη ρώτησε αν συμβαίνει κάτι.
Η μητέρα μου απάντησε ήρεμα πως της φάνηκε πως κάτι άκουσε...
Η συνάδελφος τη ρώτησε "απο που?"
Και τότε η μητέρα μου κατάλαβε πως κάτι παράξενο συμβαίνει.
Η συνάδελφος νοσοκόμα, ξεκλείδωσε την πόρτα και μπείκε πρώτη.
Στην είσοδο της συναδέλφου στο χώρο, η μητέρα μου πρόσεξε μια διάφανη-αέρινη μορφή να την κοιτά στα μάτια για 5 δευτερόλεπτα και σε απόσταση κάπου 5 μέτρων. Έπειτα η μορφή ξεγλύστρισε ήσυχα φεύγοντας απο το κλειστό παράθυρο.
Η μητέρα μου πάγωσε αλλά δε πανικοβλήθηκε. Η συνάδελφος ήδη έπαιρνε τα πράγματα που ήθελε και δε πρόσεχε τη μητέρα μου που βρισκόταν πίσω της.
Η μητέρα μου έπειτα κοίταξε στο πάτωμα αλλά δεν είδε τίποτα κομμάτια απο κάτι που θα είχε σπάσει.
Αφού η συνάδελφος νοσοκόμα πήρε τα πράγματα που ήθελε, κλείδωσαν και ανέβηκαν σιωπηλές τις σκάλες.
Πέρασαν κάπου 3-4 μέρες και μια νύχτα πάλι, η μητέρα μου ακούει φωνές και πάλι απο κάτω.
Κάπου μισή ώρα μάζευε κουράγιο και τελικά πήρε την απόφαση να πάει μόνη της στην αποθήκη.
Και πάλι, πριν ξεκλειδώσει, άκουγε φωνές, κάτι σα μουρμουρητά.
Ξεκλειδώνει, οι φωνές σταματούν.
Προχωρά αργά προς το κέντρο του δωματίου, κοντοστέκεται, τίποτα.
Έπειτα κατευθύνεται προς το παράθυρο. Λίγο πριν φτάσει, ακούει μια φωνή σαν να ήταν 10 μέτρα πίσω της να τη ρωτάει σε απλό τόνο "η γυναίκα μου πως είναι?"
Η μητέρα μου γύρισε αλλά δεν είδε τίποτε.
Άναψε όλα τα φώτα στο υπόγειο, έψαξε παντού αλλά δε βρήκε κανένα άλλο ίχνος.
Αυτή η ερώτηση την παραξένεψε πολύ.
Έπειτα απο 15 μέρες περίπου, ήτανε νυχτερινή βάρδια.
Έσβηνε τα φώτα σε ένα θάλαμο ασθενών και ακούστηκε μια φωνή.
"Κορίτσι μου, έρχεσαι λίγο σε παρακαλώ?"
Ήταν η φωνή μιας πολύ ευγενικής ηλικιωμένης γυναίκας η οποία ήταν βαριά άρρωστη.
Κουβέντιαζαν για πολλή ώρα για διάφορα θέματα και σε μια στιγμή αυτή η κυρία λέει στη μητέρα μου "είσαι πολύ καλός άνθρωπος...γι' αυτό τον είδες"
Η μητέρα μου την ευχαρίστησε και τη ρώτησε για ποιό πράγμα μιλάει.
Η ηλικιωμένη κυρία της είπε τότε οτι συχνά, πολλά βράδια την επισκεφτόταν ο άνδρας της που είχε πνιγεί πριν δυο χρόνια στο καράβι που δούλευε.
"Αρχικά" λέει "τον έβλεπα πολύ μακριά στο διάδρομο" δεν ήθελε να με τρομάξει.
"Όσο πλησίαζε σε άλλες εμφανίσεις του, σιγά,σιγά άρχισε να μου μιλά.
Μου έλεγε οτι δε πρέπει να ανησυχώ και να μη στεναχοριέμαι.
Πολλές φορές τον έβλεπα μόνο για 10 δευτερόλεπτά, άλλοτε λίγο περισσότερο.
Τελευταία μου είπε για σένα-όχι με το όνομά σου, σε περιέγραψε.
Κορίτσι μου το νοιώθω πως δε θα ζήσω πολύ. Αλλά ήθελα πριν φύγω να το ξέρεις για να ηρεμήσεις κι εσύ."
Η μητέρα μου συγκινήθηκε και έκλαιγε με αναφυλυτά.
Την καληνύχτησε.
Στη δουλειά πήγε τη μεθεπόμενη μέρα γιατί την προηγούμενη είχε ρεπό.
Περνώντας απο το δωμάτιο της ηλικιωμένης γυναίκας το είδε άδειο και καλά στρωμένο.
Ρώτησε μια συνάδελφο και της είπε πως η γυναίκα αυτή, πέθανε την προηγούμενη μέρα.

Περιτό να σας πω οτι την πρώτη φορά που μου το είπε η μητέρα μου, ήμουν κάπου 18 χρονών και είχα καθηλωθεί.
Σε κανέναν άλλον δε το είπε παρά μόνο στην καλύτερή της φίλη και σε μένα.

Μια γεροντοκόρη ένα απόγευμα δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει και βγήκε έξω για να αγοράσει ένα παζλ, καθώς τα παζλ ήταν η μοναδική της ασχολία. Όταν αγόρασε το παζλ δεν κοίταξε την σκηνή που απεικόνιζε μιας και το αγόρασε στην τύχη. Όταν έφτασε στο σπίτι της άρχισε να φτιάχνει το παζλ. Καθώς πήγε να ενώσει τα πρώτα δύο κομμάτια χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Πήγε, άνοιξε, αλλά δεν ήταν κανείς. Οπότε συνέχισε να φτιάχνει το παζλ .Έφτασε στη μέση .Τότε, είδε σε έναν καθρέφτη που ήταν απέναντί της μία σκια να πλησιάζει προς το μέρος της. Γυρνώντας να δει ποιός ήταν από πίσω της τρομοκρατημένη δεν είδε κανένα. Τρομοκρατημένη, συνέχισε να φτιάχνει το παζλ και όταν ήταν έτοιμη να βάλει και το τελευταίο κομμάτι για να δει επιτέλους την εικόνα, το κουδούνι της ξαναχτύπησε και εκείνη έντρομη άνοιξε...

Μετά από 15 μέρες οι γείτονές της ανησύχισαν και κάλεσαν τις αρχές. Όταν μπήκαν στο σπίτι της σπάζοντας την πόρτα την είδαν σωριασμένη, γυμνή στο πάτωμα με καμμένα τα μάτια, χαρακιές από μαχαίρι, και στο στήθος της γραμμένο "Να βλέπεις τί αγοράζεις". Όταν οι αρχές ερεύνησαν το σπίτι βρήκαν ένα μισοτελειωμένο παζλ το οποίο έδειχνε την κοπέλα τρομαγμένη και από πίσω της μία σκια...

Πο ρε,που τα βρίσκετε αυτά, τα σπάνε!

Ορίστε και ο τοπικός μας θρύλος... (Αφιερωμένος στη Fleur Delacour, της τον χρωστούσα)

Το αρχοντικό Κοντού βρίσκεται στο δρόμο Άνω Λεχωνίων Βόλου στην είσοδο του χωριού και χτίστηκε το 1900 μ.Χ. από την οικογένεια Κοντού. Oι ιδιοκτήτες του αψήφησαν τις παραδόσεις, για άγνωστο λόγο, και δεν τήρησαν το πατροπαράδοτο έθιμο που απαιτούσε το σφάξιμο ενός κόκορα στις βάσεις των θεμελίων, που σκοπό είχε την καλοτυχία του σπιτιού και την προστασία από το πνεύμα του οικόσιτου αυτού πτηνού. Αυτή τους η κίνηση φαίνεται πως κίνησε τα νήματα της μοίρας και έμελλε να είναι η αφετηρία μίας σειράς τραγικών γεγονότων. Το ατύχημα για την οικογένεια ήταν ότι τα αγόρια πέθαναν από φυματίωση. Ο οικογενειακός τους τάφος υπάρχει στο νεκροταφείο Βόλου, μαζί και ο θρύλος ότι δηλητηριάστηκαν από σαμιαμήδι που έπεσε στο ρόφημά τους. Το πένθος έπεσε βαρύ στην οικογένεια. Έκτοτε το αρχοντικό εγκαταλείφθηκε. Όμως οι πραγματικά άσχημες φήμες για το σπίτι φαίνεται να τροφοδοτήθηκαν από την χρονική περίοδο κατά την οποία το σπίτι επιτάχθηκε από τους Γερμανούς όταν αυτή εισέβαλαν στην περιοχή κατά τον Απρίλιο του 1941. Το σπίτι λόγω της τοποθεσίας και του μεγέθους του χρησιμοποιήθηκε ως αρχηγείο της Γκεστάπο. Τα υπόγεια και ημιυπόγειά του χρησιμοποιήθηκαν ως φυλακές και τόποι άγριων βασανιστηρίων, ενώ τα πολυτελή δωμάτιά του πρώτου και δευτέρου ορόφου ήταν τα γραφεία πληροφοριών και στρατηγικής των Γερμανών. Ο αριθμός των θυμάτων της βίας και της κτηνωδίας των κατακτητών δεν είναι ακριβής και κανείς δεν ξέρει πόσοι ήταν αυτοί που άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στα σκοτεινά δωμάτια αυτού του αρχοντικού. Και όταν τελικά ο πόλεμος τελείωσε και το σπίτι εγκαταλείφθηκε από τους κατακτητές του, εκείνοι που είχαν την δύναμη να περιηγηθούν στα υπόγεια έγιναν μάρτυρες των απομειναριών όσων είχαν διαδραματισθεί κατά την διάρκεια της κατοχής. Στους τοίχους υπήρχαν ακόμη κρεμασμένα σύνεργα βασανισμού μαζί με το αίμα και τις φράσεις απελπισίας και οδύνης που είχαν καταφέρει να χαράξουν εκείνοι που είχαν χαθεί εκεί μέσα και που ίσως είχαν στοιχειώσει πια για πάντα εκείνο το σπίτι. Ακολουθεί ένα διάστημα αδράνειας όσο αφορά την κατοίκηση του σπιτιού μια που στην μικρή κοινότητα των Λεχωνίων ήταν δύσκολο να ξεχαστεί το αιματοβαμμένο παρελθόν του. Το σπίτι τελικά αγοράζεται από μία αθηναϊκή οικογένεια η οποία αποφασίζει να το ανακαινίσει για να έρθει να ζήσει στην επαρχία. Μαζί με τις εργασίες ανακαίνισης όμως ρίχνεται λάδι στην φωτιά της φημολογίας καθώς η ανακαίνιση καθυστερεί πάρα πολύ εξ’ αιτίας μιας σειράς ατυχημάτων και θανάτων στους χώρους του σπιτιού. Πέρα από το γεγονός πως οι οικοδομικές εργασίες φαίνεται να μην αντέχουν για πολύ και να καταρρέουν με το παραμικρό, οι άνθρωποι που δουλεύουν ως εργάτες έρχονται αντιμέτωποι σχεδόν καθημερινά με επιπόλαια αλλά και σοβαρά ατυχήματα. Τουλάχιστον δύο από τους εργάτες καταλήγουν στο νοσοκομείο και ένας πεθαίνει από έμφραγμα το οποίο του συνέβη ενώ εργαζόταν στο παλιό αρχοντικό. Οι φήμες φουντώνουν και πάλι στην περιοχή και σιγά-σιγά οι εργάτες που ήταν όλοι ντόπιοι, αρχίζουν να παραιτούνται ένας-ένας, φοβούμενοι για την ζωή τους. Το σπίτι περνά και πάλι σε μία περίοδο αδράνειας, μια που όλα αυτά τα περιστατικά δεν αφήνουν ανεπηρέαστο τον ιδιοκτήτη. Τελικά η λογική φαίνεται να κυριαρχεί και ο Αθηναίος ιδιοκτήτης συνεχίζει την ανακαίνιση του σπιτιού αυτή την φορά με ξένους εργάτες. Οι εργασίες τελειώνουν και η οικογένεια έρχεται να εγκατασταθεί μόνιμα στην νέα της κατοικία. Όμως δεν θα προλάβει να χαρεί το νέο της σπιτικό… Περνά ένα μικρό χρονικό διάστημα από την εγκατάσταση των νέων ιδιοκτητών και τα μέλη της αρχίζουν να αποδεκατίζονται, κυριολεκτικά ένα προς ένα. Τα παιδιά πεθαίνουν από αρρώστιες η σύζυγος αυτοκτονεί και ο ιδιοκτήτης, μισότρελος πλέον από την δυστυχία που τον έχει χτυπήσει, τα μαζεύει όπως-όπως και γυρίζει στην Αθήνα όπου και πεθαίνει από γηρατειά. Το σπίτι αν και έχει κληρονομηθεί από συγγενείς, συνεχίζει να μένει ακατοίκητο για πολλά χρόνια, συνοδευόμενο από την δυσοίωνη ιστορία του. Και αν και κάποιοι από τους κληρονόμους αποφάσισαν κάποια στιγμή να αγνοήσουν τις φήμες και να κατοικήσουν στο αρχοντικό, δυστυχώς πάντοτε κάποιο τραγικό γεγονός τους έδιωχνε από εκεί, και το σπίτι κατέληγε να στέκεται επιβλητικό, άδειο και μοναχικό. Και όσο το σπίτι έμενε ακατοίκητο τόσο η φήμη του μεγάλωνε προκαλώντας τον φόβο αλλά και το ενδιαφέρον όσων γνώριζαν γι’ αυτό. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που παρακινούμενοι από την περιέργεια τους επισκέφθηκαν το εγκαταλελειμμένο σπίτι. Μπορεί πλέον οι χώροι να μην θυμίζουν το αρχηγείο της Γκεστάπο με τους χώρους των βασανιστηρίων αλλά πολλοί ήταν αυτοί που ενώ είχαν σκοπό να περάσουν μία νύχτα εκεί, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από το εγχείρημα επειδή οι μπαταρίες από τους φακούς και τις κάμερες ή από τις φωτογραφικές μηχανές τους άδειαζαν αμέσως, ή τα κινητά τους δεν είχαν σήμα και οι μπαταρίες τους αποφορτίζονταν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ακόμη κι’ αν τις είχαν μόλις φορτίσει ή είχαν φροντίσει να φέρουν μαζί τους εφεδρικές...

αφου σας αρεσουν θα σνεχισω....

Rebe Δοκιμασε να γραψεις το "συνεχισω" με υ

καλα βρε....

Νομίζω ότι αξίζει 100% να είναι Αυτοκόλλητο

ποιο βρε??